Αγγελική Λαζοπούλου

Είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα τυχαία, αλλά από τα πρώτα λεπτά της συζήτησής μας  σκέφτηκα, πως τις ιδέες αυτές χρειάζεται να τις ακούσει περισσότερος κόσμος. Βεβαιώθηκα όταν είδα τους πίνακες της. Η συνέντευξη με έναν τόσο ταλαντούχο και υπέροχο άνθρωπο ήταν απολαυστική και ελπίζω να νιώσετε κι εσείς το ίδιο...

Πότε ξεκίνησες να ζωγραφίζεις;

Όταν  θυμάμαι ήμουν τεσσάρων, στο νηπιαγωγείο.

Είχες ταλέντο από μικρή;

Δε ξέρω αν έχω ταλέντο ή όχι. Ακόμη και σήμερα δε το ξέρω.  Απλά θυμάμαι πάντοτε ότι ήμουν σε μία γωνία και ζωγράφιζα. Δεν έπαιζα με τα άλλα παιδάκια, δεν έπαιζα με τις αδερφές μου καθόλου. Ζωγράφιζα μόνο. Μέχρι τα δέκα που αποφάσισα να γίνω κοινωνική και σταμάτησα να είμαι μόνη μου στη γωνία.

Αλλά συνέχισες να ζωγραφίζεις και αποφασίζεις στα δεκαοχτώ σου να το σπουδάσεις...

Δεν ήταν όνειρο ζωής. Έπαψα να ασχολούμαι με τον στίβο και δεν  είχα τίποτε άλλο να κάνω. Τις πανελλήνιες τις είχα χάσει, οπότε αναγκαστικά στον ιδιωτικό τομέα μόνο... Λέω, τι άλλο ξέρω να κάνω; Ζωγραφική.

Ήταν όμως κάτι που το αγαπούσες.

Βέβαια! Ήταν μία δεξιότητα που ήξερα ότι την έχω.

Και πόσα χρόνια ακριβώς σπούδασες;

Τη ζωγραφική τέσσερα. Μετά συνέχισα, έχοντας και το πτυχίο της αγιογραφίας, για άλλα δύο- τρία χρόνια περίπου εξασκώντας το με ομάδες  αγιογράφων ανά την Ελλάδα.

Δηλαδή;

Πηγαίναμε σε Μονές, σε μοναστήρια. Εγώ ήμουν αγιογράφος φορητών εικόνων, κάποιοι άλλοι ήταν συντηρητές, άλλοι έκαναν μόνο φρέσκο. Αλλά για πολύ λίγο.

Άγιος Βασίλειος σε τριανταφυλλιά

Πώς ήταν αυτό σαν εμπειρία;

Δημιουργικά ήταν πανέμορφη. Στην καθημερινότητα ήταν πάρα πολύ άσχημη εμπειρία και γι’ αυτό τον λόγο ήμουν η πρώτη που έφυγε από ένα team είκοσι ατόμων περίπου και από τότε επιλέγω να μην εκκλησιάζομαι, ενώ ήμουν πολύ θρήσκα.

Φεύγεις όμως από εκεί και δεν ασχολείσαι ξανά με τη ζωγραφική, ύστερα και από τόσα χρόνια σπουδών. Ο λόγος;

  Ενώ το σπούδαζα και μου άρεσε και έβλεπα ότι ανταπεξέρχομαι, όχι ότι κάνω κάτι φοβερό, αλλά ανταπεξέρχομαι, περνάω τα μαθήματα, τις εξετάσεις... Είχα πάντα δουλειά από αυτό. Όποτε ξέμενα από δουλειά, η ζωγραφική πάντα μου έδινε να φάω. Δεν ήθελα να το δω ποτέ ως επάγγελμα, γιατί φοβόμουν μη το βαρεθώ. Μη το βάλω σε μια σειρά... να το θεωρώ επάγγελμα, να πρέπει να ζωγραφίσω την τάδε ώρα, να το τελειώσω την τάδε και να το παραδώσω την τάδε. Φοβήθηκα ότι θα σταματήσω να ζωγραφίζω, αν συνεχίσω να βγάζω λεφτά από αυτό, οπότε το άφησα και όποτε μου τύχαινε παραγγελία, πίνακας κι αυτά, έλεγα ναι, παράλληλα με  τις άλλες μου δουλειές.

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αυτό;

Αναγκαστικά- θα απαντήσω πολύ απλά- λόγω οικονομικής ανάγκης και μόνο. Δε ξέρω αν θα έφτιαχνα τόσα πράγματα, αν είχα οικονομικές απολαβές από τα άλλα μου επαγγέλματα- ασχολίες. Αποφάσισα να το εξασκήσω και να δημιουργώ και να λέω ¨ναι¨ σε κάθε παραγγελία μόνο για οικονομικούς λόγους. Θα προτιμούσα να έχω την οικονομική  ευχέρεια, ώστε πολλά από αυτά τα πράγματα για τα οποία έχω αναγκαστεί να πάρω χρήματα από φίλους, να τα έχω κάνει δώρο, όπως έχω κάνει ενίοτε στη ζωή μου.

Σύνθεση Αγγελικής Λαζοπούλου

Ζωγραφίζεις έργα δικά σου, κάνεις αγιογραφίες, αντιγραφές, διακοσμείς χώρους... Την αξιοποιείς με πάρα πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Τι αγαπάς όμως εσύ πιο πολύ να κάνεις όταν πιάνεις το πινέλο; Τι ευχαριστιέσαι περισσότερο;

Ευχαριστιέμαι περισσότερο: Πρώτον, τη στιγμή που έχω τελειώσει μία αντιγραφή, γιατί είναι η μεγάλη μου αγάπη και ευχαριστώ πάρα πολύ τον Θεό που μου έδωσε αυτή τη δεξιότητα, γιατί είναι αυτή που μου έχει δώσει τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις καλλιτεχνικά... Το να μπορώ να αντιγράψω τέλεια- σε πολύ κοντινό βαθμό, αυτό που θέλει ο πελάτης μου. Υπάρχουν πελάτες που ξέρουν τι θέλουν: θέλω αυτό, να το αντιγράψεις έτσι, με αυτά τα χρώματα και αυτοί που θέλουν αυτό που έχουν μες στο μυαλό τους. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη με το να μπορώ να ικανοποιώ και τους δύο. Περισσότερο από τις αντιγραφές. Δε θεωρώ ότι είμαι τόσο καλή στα δικά μου έργα, αυτά  που θα βγάλω εγώ με τα προσχέδιά μου, μέσα από τη φαντασία μου. Δεύτερον, την αγιογραφία. Εκεί που ηρεμώ και το ευχαριστιέμαι, πραγματικά το απολαμβάνω.

Τι αισθάνεσαι όταν ζωγραφίζεις;

Τίποτε. Ούτε χαρά, ούτε αγαλλίαση, ούτε ευδαιμονία, ούτε ηρεμία...Τίποτε. κοιτάω το ρολόι και έχουν περάσει πέντε ώρες.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωγραφική και οποιουδήποτε είδους τέχνη είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας;

Φυσικά! Ακόμη και να μη νιώθεις τίποτε όταν ζωγραφίζεις- μετά από τέσσερις, πέντε, έξι ώρες σε μια μέρα, όπου θα σηκώσεις το κεφάλι σου και θα δεις το ρολόι- σίγουρα ό,τι προβλήματα και να ‘χεις θα φανούν όλα μικρότερα. Δεν είναι όλα τόσο τραγικά, όταν βλέπεις ότι έχεις φτιάξει κάτι, ειδικά όταν σου αρέσει. Είσαι καλύτερα. Μπορείς να πας για ύπνο πιο ήρεμη.

 Νομίζω πως ζούμε σε μια κοινωνία που έχει τόσο θόρυβο και φασαρία, με ένα μυαλό που δε σταματά να σκέφτεται ούτε δευτερόλεπτο. Οπότε, ό,τι καταφέρνει να σωπάσει αυτόν τον κόσμο που τρέχει και ουρλιάζει είναι ένα καταφύγιο.

Είναι καταφύγιο. Εσύ που έχεις δει και που μένω, καταλαβαίνεις γιατί μ’ αρέσει να ζωγραφίζω και γιατί μ’ αρέσει να ζωγραφίζω εδώ. Είναι αποξένωση.

Μου κάνει εντύπωση, γιατί όταν σε γνωρίζει κανείς, βλέπει έναν  πάρα πολύ κοινωνικό και εξωστρεφή άνθρωπο, όχι ψεύτικα και στημένα, αλλά με έναν γλυκό και αληθινό τρόπο. Παράλληλα όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά που προτιμά την ησυχία και τη μοναξιά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό που είπες! Αυτό είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που μου έχει δώσει η ζωή: να μπορώ να είμαι τόσο κοινωνική, όσο θέλω, όταν θέλω και τόσο απομονωμένη και εσωστρεφής , όταν θέλω.

dj Solveno's Freedom

Κάποιος πίνακας που θα ξεχώριζες;

Ένας πίνακας που δεν έχω. Είναι ένα κολάζ που έφτιαξα στη σχολή. Τον είχαν απορρίψει οι καθηγητές μου μόλις τον είδαν. Ήταν ένας πίνακας, περίπου 60 επί ένα μέτρο, όχι πολύ μεγάλος και είχα βγάλει φωτοτυπίες  το V66 ασπρόμαυρο σε φυσικό μέγεθος και είχα φτιάξει ουρανοξύστες μ’ αυτό και από πίσω είχα βάλει ένα πολύ έντονο πορτοκαλί με γαλάζιο ουρανό. Είχα πάρει εφημερίδες αγγλικές, γαλλικές, τουρκικές, ρώσικες, ό,τι μπορείς να βρεις σε ένα ελληνικό περίπτερο και είχα κόψει λέξεις, όπως ¨επικοινωνία¨, ¨διασκέδαση¨, ¨ψυχαγωγία¨, ¨προώθηση¨...¨κάνουμε τον κόσμο καλύτερο¨, ¨ερχόμαστε πιο κοντά¨ και τις είχα βάλει στον πολύχρωμο ουρανό! Ήταν αυτό! Τίποτε άλλο! Τον απορρίπτουν και επειδή ήμουν φορτωμένη εκείνη την ημέρα, τον άφησα στην αποθήκη με γενικότερα πράγματα των φοιτητών, τα οποία απορρίπτονται και επειδή δε τα θέλουν, βαριούνται, απογοητεύονται τα αφήνουν εκεί μέσα. Μετά από δύο μήνες χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα την εξής ιστορία: ότι έχω βραβευτεί κι έχω πάρει το δεύτερο βραβείο, την υποτροφία. Με ενημέρωσαν ότι μετά από δύο εβδομάδες, είχαν έρθει οι  υπεύθυνοι της Motorola που δώσανε την καμπάνια στους Έλληνες σπουδαστές του Middlesex University  (της Ελλάδας), οι οποίοι μπήκαν στην αποθήκη και πήραν τον πίνακά μου. Δεν ήμουν στη βράβευσή μου, το έμαθα μετά και αυτόν τον πίνακα δε τον έχω ξαναδεί από την ημέρα που τον έβαλα στην αποθήκη. Είναι στη Motorola. Δε τον έχω ούτε φωτογραφία. Τον θυμάμαι πολύ καλά, γιατί ήταν από τα ελάχιστα έργα που έχω φτιάξει εγώ και δε ντράπηκα να δείξω πως μου άρεσε πραγματικά. Αυτό θεωρώ το καλύτερό μου και λυπάμαι που δε μπορώ να σου το δείξω!

Αντιγραφή της διάσημης ζωγράφου Lempica

Γενικά, οι καλλιτέχνες έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό και στα έργα τους, αλλά παράλληλα υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανασφάλειας. Όταν συνέβη εκείνη η απόρριψη, που ήσουν και στην αρχή, πώς την αντιμετώπισες; Πώς ξαναζωγράφισες μετά;

Εννοείται ότι ξαναζωγράφισα! Ήμασταν τσακωμένοι με τους καθηγητές μου μέχρι τη μέρα που πήρα το πτυχίο μου. Γιατί δεν ταίριαξα στη σχολή, είχα έναν δικό μου τρόπο να ζωγραφίζω, αλλά παρόλ’ αυτά τα έφερα εις πέρας. Πολλές φορές τσαντίστηκα και έκλαιγα απ’ τα νεύρα μου, όχι από λύπη, γιατί, ψωνίστικο ή όχι, ό,τι έφτιαχνα μου άρεσε. Αν δε μου άρεσε θα το πέταγα στα σκουπίδια, δε θα το έδειχνα πουθενά. Αν δεν ικανοποιεί τη δική μου καλαισθησία θα το πετάξω κι ας αρέσει σε άλλους δέκα. Αλλά όταν κάτι που θεωρώ καλαίσθητο, ο άλλος το υποτιμάει και το προσβάλει, εκεί τσαντίζομαι, με αποτέλεσμα να ζωγραφίσω εκατό φορές το ίδιο πράγμα για να του σπάσω τα νεύρα. Και φυσικά θα ξαναπιάσω το πινέλο να ζωγραφίσω! Δε ξέρω για ποιο λόγο λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο, αλλά έτσι βγαίνει. Και μεγαλώνοντας γίνεται χειρότερο...!

Τι αξία έχουν για σένα οι πίνακές σου;

Είναι ένα δημιούργημα με το οποίο προσπαθώ να μη δεθώ, όσο κι αν συμβαίνει αυτό, γιατί ξέρω ότι μπορώ να το ξαναφτιάξω. Μπορεί να σκιστούν, να καούν, αν θέλω τους χαρίζω. Δε θέλω να δεθώ μαζί τους, γιατί έχω στεναχωρηθεί με πράγματα που έχω δώσει και έχω καταλάβει ότι δεν αξίζει τον κόπο. Για μένα δεν είναι τίποτε άλλο από υλικά πράγματα. Αύριο μπορεί να μην υπάρχουν.

Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, η τέχνη πάντοτε άνθιζε. Για ποιο λόγο πιστεύεις, και ως καλλιτέχνης, ότι συμβαίνει αυτό;

Ήταν το θέμα της πτυχιακής μου. Ασχολήθηκα με τον ντανταϊσμό. Το τελευταίο αγνό κίνημα με αρχή και τέλος της νεότερης ιστορίας της τέχνης. Και δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε με  τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Τα λέει όλα το όνομά του: Ντάντα. Δε σημαίνει τίποτα. Είναι το τίποτα. Η τέχνη γεννιέται και ανθεί ξανά μέσα στην κρίση, γιατί έρχονται όλοι να σκεφτούν το τιποτένιο του πράγματος. Για ποιο λόγο να έχω 100.000 ευρώ στην τράπεζα και να μην έχω 3.000; Θα είμαι πιο ευτυχισμένος; Τι παραπάνω θα μου δώσει; Η απάντηση είναι: τίποτα. Τότε πολλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η ευτυχία, η πόρευση στη ζωή δε χρειάζεται να γίνει με το χρήμα. Μπορεί να γίνει πολύ απλά με ένα ωραίο μουσικό κομμάτι, με ένα γλυπτό που σου φέρνει ηρεμία και γαλήνη, με το να ξαναμαζευτεί η οικογένεια. Όλο αυτό δε μπορεί παρά να είναι πηγή έμπνευσης. Όταν ζεις την ανέχεια, όταν σε αγγίζει, τη βλέπεις γύρω σου... Υπάρχουν άνθρωποι που εκεί ξυπνούν και φτιάχνουν πράγματα, άνθρωποι ευαίσθητοι που το χρειάζονται αυτό για να δείξουν τον ψυχισμό τους, είτε αυτό είναι ποίηση, είτε θέατρο, είτε δοκίμια, ζωγραφική, μουσική ή μαγειρική! Ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί τέχνη νομίζω ότι τα καλύτερά του θα τα δώσει σε μια δύσκολη στιγμή. Μέσα στην ευμάρεια δε γεννήθηκε ποτέ τίποτα καλό. Όλα πάνε προς το χειρότερο. Αυτό το έχει αποδείξει η ιστορία και γι’ αυτό πάντα πέφτουμε σε μία κρίση.

Step by Step New York in Central Park Cafe

Αν σου έδινε κάποιος τη δυνατότητα, να φτιάξεις εσύ τον κόσμο - την Ελλάδα, που έχει παραμελημένη την τέχνη, πώς θα την έβαζες στη ζωή των ανθρώπων;

Με απλά και χαζά πράγματα που έχω παρατηρήσει ότι μου λείπουν... Με ανθρώπους που θα έβαζαν παρτέρια στους δρόμους, που θα ζωγράφιζαν τα απαίσια κτήρια που έχουμε στη Αθήνα- έχουμε καταπληκτικούς καλλιτέχνες που κάνουν graffiti- σίγουρα θα ζωγραφίζονταν αυτά. Θα έβαζα ειδικούς κατεδαφίσεων, να γκρεμίσουν τερατουργήματα  που έχουν γίνει και τους συναδέλφους τους, πολιτικούς μηχανικούς και αρχιτέκτονες, που είναι οι αρτίστες που θαυμάζω περισσότερο, να ανοικοδομήσουν κάτι άλλο στη θέση της βλακείας που είχε αναρτηθεί πριν. Την τέχνη θα την έβαζα στα παιδιά προσχολικής ηλικίας  βάζοντάς τα να ζωγραφίζουν στην παραλία αυτό που βλέπουν και αυτό που θα ήθελαν να δουν για να καταλάβουν τη διαφορά του τοπίου, του πώς είναι και του πώς μπορεί να γίνει. Θα την έβαζα στο σχολείο με, υποχρεωτικά, τουλάχιστον ένα μουσικό όργανο για όλους, γιατί δεν υπάρχει άμουσος άνθρωπος. Μπορεί να υπάρχει ο άνθρωπος που δεν έχει αυτί ή ο άνθρωπος που δε μπορεί να διαβάσει παρτιτούρα, αλλά δεν υπάρχει κανένας που δεν έχει ένα απ’ τα δύο. Όποιος δεν έχει αυτί θα μπορεί να διαβάσει παρτιτούρα. Όποιος δε μπορεί να διαβάσει παρτιτούρα, δε μπορεί να μην έχει αυτί! Τα αυτιά δε μπορεί να είναι μόνο για σκουλαρίκια! Και επειδή ξέρουμε να ακούμε τι μας αρέσει και τι όχι, τους ήχους της φύσης, σίγουρα μπορούμε να παίξουμε ένα όργανο με τον δικό μας τρόπο. Με όποιο τρόπο θέλουμε. Επιθετικά, γαλήνια, ήρεμα, φοβισμένα... Το όργανο, όποιο όργανο και να ’ναι, όπως και να το παίξεις θα κάνει καλό στην ψυχή σου. Αυτό πιστεύω.

Άρα η τέχνη είναι για όλους!

Η τέχνη είναι η ίδια η ζωή! Όπου και να γυρίσεις, βλέπεις εφαρμογές της στα πάντα. Απ’ τον τρόπο που έχουμε βγάλει τα φρύδια μας, τον τρόπο που έχουμε βαφτεί, που διακοσμούμε τον χώρο μας, από την αισθητική μας μέσα σ’ ένα αμάξι. Τα πάντα είναι τέχνη!

Μπορείτε να δείτε περισσότερα έργα της και να επικοινωνήσετε μαζί της μέσα από τη σελίδα της στο facebook: https://www.facebook.com/pages/Angeliki-Lazopoulou/159834154201135?ref=profile