Solveno

Χαρακτηρίζεται από την υπέρμετρη κοινωνικότητά του, το αμείωτο σε κάθε περίπτωση κέφι του και τον αυθορμητισμό του, στοιχεία που γίνονται αντιληπτά από τα πρώτα κιόλας λεπτά της γνωριμίας. Θα μπορούσε κανείς να πει, πως είναι ένα μικρό παιδί που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, κάτι που παραδέχεται και ο ίδιος. Ωστόσο, το γεγονός πως ασχολείται με τη μουσική, τη γλυπτική και τη στιχουργία ήταν αυτό που μου κίνησε την περιέργεια και έγινε η αφορμή για μια κουβέντα που μου αποκάλυψε πολλά περισσότερα…

Ασχολείσαι και με τη μουσική και τη γλυπτική. Πώς τα συνδύασες στη ζωή σου;  Δε γίνεται να δημιουργήσεις χωρίς μουσική! Δεν υπάρχει αυτό. Η μουσική είναι η υπέρτατη τέχνη.

Η αγάπη για τη μουσική ξεκίνησε από τα παιδικά χρόνια;

Ναι. Φάση… κηροπήγια,  κεράκια,  σβηστά φώτα, μουσική, ενέργειες, ηρεμία, γαλήνη, πείσμα για κάτι καλύτερο. Ξέφευγες. Από εκεί ξεκίνησε και κυρίως γι’ αυτό ασχολούμαι με κηροπήγια. Δηλαδή τα πιο πολλά που φτιάχνω σε περίεργη φάση είναι κηροπήγια. Προσπαθώ να βάλω και ένα πρακτικό κομμάτι μέσα σε αυτά. Είναι η όλη ατμόσφαιρα που σου δημιουργούν, αλλά ταυτόχρονα όταν τα κάνεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που μπορεί να κάνει μία σκίαση, ας πούμε, στον τοίχο, ξεφεύγεις τελείως εγκεφαλικά.

Τι μουσικές προτιμήσεις έχεις;

Κυρίως κάτι που μπορεί να με ταξιδέψει. Η ροκ είναι η κύρια μουσική, αλλά δεν έχω κόλλημα συγκεκριμένο. Θα ψαχτώ σε όλα.  Μέσα στην καθημερινότητα έχεις χίλιες δυο επιρροές, άγχος, θα τσακωθείς με τον σύντροφό σου… Την ώρα που ακούς τη μουσική, γεμίζεις. Είναι το ταξίδι που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στο ίδιο του το σπίτι, χωρίς να φύγει. Όταν χάνεσαι, ηρεμείς. Όλα είναι καλύτερα.

Με τη γλυπτική πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;

Είχα την εικόνα απ’ τον πατέρα μου, που είναι καλλιτέχνης, δεν ασχολείται όμως καλλιτεχνικά. Κάποια στιγμή με έμαθε να φτιάχνω…  Το πρώτο πράγμα που έφτιαξα ήταν ένα σπαθί! Με τρέλαινε αυτό, να δημιουργώ, να φτιάχνω… Τελείως πρακτικά όμως στην αρχή. Μετά έβαλα τη φαντασία μου μέσα σε αυτό. Πρώτα ξεκίνησα με ξύλο, όπου έφτιαχνα μορφές, αλλά επειδή ήταν δύσκολο να έχεις εργαστήριο μέσα στο σπίτι με τα ρινίδια και όλα αυτά, πήγα στον πυλό, ο οποίος είναι σαν πλαστελίνη και μπορείς να κάνεις ο,τιδήποτε. Έτσι το συνδέω. Αλλά περισσότερο νομίζω ότι όλο αυτό ξεκινά απ’ την ανάγκη να προσφέρεις κάτι διαφορετικό στο ¨είναι¨ σου. Δηλαδή, μπαίνεις μέσα σε αυτόν τον χώρο, βλέπεις τα έργα τέχνης και αλλάζει όλη σου η διάθεση και η ψυχολογία. Και πάνω σε αυτό η μουσική, οι στίχοι μπορούν να σε ξυπνήσουν, να σε ζωντανέψουν, να σε ταξιδέψουν. Όλο αυτό ξεκίνησε από την πρακτικότητα που μου έμαθε ο πατέρας μου. Από τότε και πέρα ό,τι φτιάχνω θέλω να είναι για τους άλλους, να το βλέπουν και να τους αλλάζει κάτι. Δεν έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο ακόμη, αλλά αυτό θέλω.

Πόσα χρόνια ασχολείσαι περίπου τώρα με τη γλυπτική;

Γενικά όλα τα χρόνια. Είχα μία ιδιαιτερότητα, την οποία έχω ακόμα. Μπορώ να βλέπω πράγματα και να τα διαμορφώνω μες στον νου μου και μετά αρχίζω να τα επεξεργάζομαι. Οπότε όλα αυτά τα χρόνια φτιάχνω πράγματα με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ό,τι υλικό υπάρχει στη γη, εκτός από λάβα που δε μπορώ να την πιάσω, θα το πάρω, θα το αλλοιώσω,  θα το επεξεργαστώ. Ουσιαστικά από τότε που το σκεφτόμουν να το ξεκινήσω επαγγελματικά, πάνε πέντε χρόνια και έχω μπει σε εκθέσεις και όλο αυτό το τρέξιμο. Αλλά όσα χρόνια ζω, το κάνω.  Ο πατέρας μου στα πέντε με έβαλε κι έφτιαξα καροτσάκι, για να παίρνει ο παππούς μου τα ξύλα στο τζάκι.

Πώς αποφάσισες να τα ακολουθήσεις επαγγελματικά, να ζήσεις από αυτά;

Με έκραξε ένας φίλος. Κοινό, ε; Συνήθως όλοι έτσι την πατάμε! Λέμε ότι θέλουμε να προσφέρουμε. Δεν έχεις όμως την οικονομική δυνατότητα να το κάνεις. Ταυτόχρονα βλέπει ο άλλος,   ότι αυτό είναι να κάνεις.  Κάπως με πρέσαρε, με στρίμωξε στη γωνία, με έβρισε, ίσιωσα και έτσι ξεκίνησα.

Δε θέλει και θάρρος αυτό; Δηλαδή, ζούμε σε μια κοινωνία, που σου θέτει το ερώτημα: «Πώς θα ζήσεις από αυτό;» Έχεις και ένα άγχος, το οποίο σου έχουν φυτέψει, του πώς θα σταθώ στα πόδια μου, πώς θα ζήσω, ειδικά από την τέχνη, ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα.

Θέλει θράσος. Να μη ρωτάς. Δηλαδή, να επιλέξεις τους ανθρώπους που θα ρωτάς, που ξέρεις ότι συμπάσχουν στο ίδιο ¨ονειράκι¨, στην ίδια ιδέα μαζί σου. Χρειάζεται, πρώτον, να σε εμπιστεύονται και, δεύτερον, να σε αγαπάνε πάρα πολύ. Με λάθη. Να ξέρουν ότι είσαι βλάκας και να λένε, τον αγαπάω βλάκα αυτόν! Το λέω πολύ ειλικρινά. Οι περισσότεροι ήταν αρνητικοί. Εκεί θέλει να πεις, ότι εγώ πιστεύω σε αυτό που κάνω, αν όχι σε μένα, γιατί συνήθως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους τόσο πολύ. Το συνειδητοποιούν αργότερα, όταν οι άλλοι τους το μεταδίδουν.  Πιστεύεις όμως ότι μπορείς να φτιάξεις τον κόσμο, να αλλάξεις κάτι, να το κάνεις καλύτερο. Το πεζοδρόμιό σου θες να το φωτίσεις! Να βάλεις λουλουδάκια, να μην είναι έτσι βρώμικο. Κι ας κοιμάσαι στο πεζοδρόμιο. Θέλει θράσος με την έννοια ότι δε ρωτάς για να κάνεις αυτή την κίνηση. Την κάνεις, σε βλέπουν και λένε: ¨Α! Γαμάτος αυτός!¨ Αν ρωτήσεις, όλοι θα σου που όχι. Οι περισσότεροι θα σε απογοητεύσουν 100%. Ίσως γιατί δε δοκίμασαν να κάνουν αυτό που θες εσύ. Φοβούνται.

Άρα, αισθάνεσαι δικαιωμένος από την απόφαση;

Δε ξέρω, γιατί είναι ίσως και η ροή της ζωής μου έτσι.

Έχεις μετανιώσει, με την έννοια, πως αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα επέλεγες να γίνεις κάτι άλλο, με πιο σίγουρες οικονομικές απολαβές;

Βέβαια! Το είπα και πρόσφατα αυτό. Το περνάς αυτό το τρυπάκι. Έχω φοβηθεί  πολλές φορές. Αλλά εκεί είναι, που πάντα κάτι γίνεται και κάποιος σε τραβάει.

Τι είναι αυτό που σε κρατάει, σε εμπνέει σήμερα και αρχίζεις να δημιουργείς ξανά; Που σε κάνει να λες ότι τελικά αυτό είναι για μένα, είμαι πιστός σε αυτό;

Υπάρχει μεγάλη σύγχυση σήμερα και απογοήτευση γενικά και δεν έχεις από κάπου να πιαστείς, να πεις ότι  θέλω να το κάνω γι’ αυτό... Ο κόσμος απογοητεύεται από τους ίδιους του τους συνανθρώπους, οπότε και να θες να προσφέρεις κάποια στιγμή, λες, ¨Γιατί να το κάνω, αφού δεν καταλαβαίνουν.¨ Φτάνεις σε τέτοια σημεία. Χρειάζεσαι μία στήριξη.  Αυτή η στήριξη είναι οι ελάχιστοι άνθρωποι που γνωρίζεις στην πορεία της ζωής σου και λες ¨Αξίζει.¨ Ποιος είμαι εγώ που θα παρατήσω κάτι που μου έχει δώσει πολύ φυσικά ο Θεός, όπως σε κάποιον άλλον έχει δώσει το να μαγειρεύει ωραία και τρώει όλη η οικογένεια;  Απ’ όλες τις εργασίες που κάνεις, σε αυτή καταλήγεις ότι μπορείς να προσφέρεις τα περισσότερα. Αυτή η ίδια σου η φύση  είναι που σε κάνει πιο δυνατό. Προσωπικά πιστεύω στον Θεό. Απόλυτα. Οπότε με βοηθάει να βρίσκω και τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Έχω πάντα ένα απόφθεγμα που το λατρεύω: ¨Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας.¨ Αν κοιτάς το κακό, πώς θα κλέψεις, εκεί θα πας. Αν κοιτάς το καλό, το Χριστό που θυσιάστηκε και όλο αυτό το ¨είναι¨ που έχει καλύψει αυτή την ενέργεια, προς τα εκεί πηγαίνεις και έτσι βλέπεις και τον εαυτό σου στους άλλους.  Αυτό σου δίνει συνεχόμενα δύναμη. Θέλω να δημιουργώ, θέλω να προσφέρω.

Αν ερχόταν σήμερα ένα παιδί, ένας νέος και σου έλεγε, έχω αυτό το ταλέντο, αλλά φοβάμαι, το σκέφτομαι- είχε τις αμφιβολίες του…

Θα έκανα τα πάντα- έχει συμβεί αυτό που σου λέω- πρακτικά και μόνο, όχι λόγια- θα του πω και δέκα συμβουλές, αλλά θα του γνωρίσω ανθρώπους, που θα του ανοίξουν μία πόρτα, που εκείνος θα χρησιμοποιήσει. Δε θα τον μανιπιουλάρω.  Σε καμία περίπτωση. Ή θα του δείξω ό,τι ξέρω. Από εκεί και πέρα πώς θα τα χρησιμοποιήσει, είναι δικό του θέμα. Αυτό κάνω και έτσι θα ήθελα να μου έκαναν και μένα, γιατί δε μου το κάνουν συχνά.

Θα ήθελα να σταθούμε σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που ονομάζουμε οίστρο, έμπνευση, που έρχεται κάποιο ερέθισμα, γίνεται αυτό το φιλτράρισμα από μέσα σου και απλά αρχίζεις και δημιουργείς…

Την έχω αναλύσει αρκετά και την έχω ψάξει και σε καλλιτέχνες παλιούς, που είδα ότι συμβαίνει. -Όταν βρίσκεις κάτι στον εαυτό σου, στο ¨είναι¨ σου, σίγουρα πρέπει να διαβάσεις γι’ αυτό. Μπορεί οι ρίζες σου να είναι  της οικογένειάς σου, αλλά έχεις απίστευτη επαφή με όλο τον κόσμο. Αν το καταλάβεις αυτό, ψάχνοντας στην ιστορία, θα βρίσκεις αδέρφια σου, συντρόφους ζωής... Έψαχνα τις ζωές των άλλων.- Το νιώθεις, σα την επαφή σου με το θείο. Μία ενέργεια που σαν καταρράχτης αρχίζει και μπαίνει μέσα σου και ρέει. Υπάρχουν φορές που φτιάχνω πράγματα και δε ξέρω τι φτιάχνω. Δεν υπάρχει υλική επαφή. Εγώ είμαι η μαριονέτα αυτή τη στιγμή και αρχίζω να δημιουργώ, με κλειστά τα μάτια. Γιατί μέσα στον νου μου έχω την εικόνα. Πολύ ένταση, αλλά και πολύ προσοχή ταυτόχρονα. Ένας ειρμός από ενέργεια, η οποία είναι ελεγχόμενη. Δε κάνεις εσύ κάτι. Είσαι μόνο ο μεσάζων σε όλο αυτό. Πιστεύω ότι αυτό έρχεται λίγες φορές και είναι το απόλυτο. Έχει τον σκοπό του και δε τον γνωρίζει, ούτε ο ίδιος που το φτιάχνει. Εγώ δε το γνωρίζω. Το καταλαβαίνω αργότερα.  Στην έμπνευση χάνεσαι, ξεφεύγεις. Μουσική, Mozart  και γεια σου! Mάλιστα ένα τραγούδι με το οποίο μου είχε συμβεί ήταν το  ¨Moonlight Sonata¨ του Beethoven. Έγραψε αυτή τη σύνθεση και μέσα από αυτή, μετά από χρόνια μπορώ να το πάρω εγώ, με το ίδιο κομμάτι που ενώθηκε εκείνος και να κάνουμε κάτι. Δε ξέρουμε τι. Για μένα αυτό είναι η απόλυτη πίστη.

Τώρα θα κάνω μια ερώτηση για την οποία έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις, χωρίς να έχουν καταλήξει κάπου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τέχνη είναι ένα πάντρεμα του θεϊκού με το γήινο; Με την έννοια ότι έχει ένα κομμάτι θεϊκό, που κάνει εσένα μαριονέτα και το μεταδίδεις σε κάτι υλικό, δίνοντας του μορφή. Ή πώς θα περιέγραφες εσύ την τέχνη;

Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το θεϊκό κομμάτι. Αυτό είναι μια στιγμή έμπνευσης, το οποίο μπορεί να σοκάρει κόσμο και να αλλάξουν τα πάντα. Υπάρχουν δηλαδή μυθιστοριογράφοι, που έχουν αλλάξει μία ολόκληρη κοινωνία. Το κίνητρο ίσως είναι όλη αυτή η έμπνευση που σου δημιουργείται, αλλά από εκεί και πέρα πιστεύω πως έχει να κάνει με το πόσο δοσμένος είσαι σε αυτό. Γιατί μπορεί απλά να το αγαπάς, χωρίς να σου έχει έρθει ποτέ η έμπνευση, για να μη το πάμε μόνο προς τα εκεί. Ξέρω ανθρώπους που δε το έχουν νιώσει ποτέ αυτό και είναι σαφώς ανώτεροι από μένα καλλιτεχνικά. Και με τον τρόπο τους, τη δουλειά τους, με το ότι τα διδάχτηκαν και τα αφουγκράστηκαν όλα αυτά και δε τα είδαν υπεροπτικά, δόθηκαν, έδωσαν, προσφέρανε και εμπνεύσανε. Ουσιαστικά για μένα  τέχνη είναι έμπνευση. Ανάγκη για αλλαγή, ανάγκη για καλυτέρευση. Το θεϊκό κομμάτι νομίζω έχει να κάνει με το ότι έχεις δώσει τόσο πολύ όλο σου το ¨είναι¨ που τελικά, αν θεωρείται δίκαιο από τη φύση, από τον ίδιο τον θεό, θα σου δοθεί η έμπνευση για να σε βοηθήσει. Αν δεν είναι απαραίτητο, μπορεί να μη δοθεί σε κανέναν. Πιστεύω γενικά τέχνη ίσον έμπνευση, ανεξάρτητα από το θείο.

Κάποια στιγμή που θα ξεχώριζες καλλιτεχνικά όλα αυτά τα χρόνια;

Δεν έχει να κάνει καθόλου με εκθέσεις, με ανθρώπους, με τίποτα. Νομίζω ότι είναι αυτή η στιγμή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη στιγμή καλλιτεχνικά από το να έχεις έμπνευση, σα να λέμε αυτό το Άγιο Πνεύμα που έρχεται και μπαίνει μέσα σου. Και δε μιλάω μόνο πρακτικά, που έχει βγει σε ύλη. Το έχω βιώσει και λεκτικά. Αυτό που δε μιλάω εγώ, προσπαθώντας να μεταδώσω καλό. Κάπου χάθηκα κάποια στιγμή. Μίλαγα, μίλαγα και δεν ήξερα ακριβώς τι έλεγα. Αλλά αυτός που ήταν απέναντί, μου όχι μόνο το κατάλαβε. Το πήρε, το έκανε χρυσό και εμπνεύστηκε για κάτι.  Ήταν και μια περίοδος που δε με επηρέαζαν πολύ και οι αρνητισμοί των γύρω. Τώρα δε μπορείς να το κάνεις εύκολα αυτό. Θέλει πολύ… να χαθείς στον κόσμο σου. Τότε όμως ήταν σημαντικό, γιατί έγραψα και ποιήματα και αποφθέγματα μέσα από αυτό… Χωρίς να το περιμένω, μίλησα με άτομο που μου είπε με εμπνέεις απίστευτα. Λέω, ¨Εντάξει. Ξεκόλλα! Μη μένεις σε αυτό που παίρνεις. Προχώρα το. Μοιράσου!¨ Δε μπορείς να το δεχτείς. Ξέρεις ότι είσαι τίποτα. Όχι με την έννοια, που το έχουν κοινωνικά. Με την έννοια ότι αύριο- μεθαύριο θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι τι καλό αφήνεις.

Όνειρα για το μέλλον;

Δεν έχω όνειρα. Έχω ιδέες που θέλω να υλοποιούνται.

Παράδειγμα;

Τώρα θέλω να κάνω την έκθεση και θέλω να αρέσει. Θέλω να την υλοποιήσω, να την ολοκληρώσω. Θα κάθομαι να σκέφτομαι πώς θα το κάνω αυτό πρακτικά. Το όνειρο είναι κάτι που σου δημιουργεί μια ζεστασιά μεν, αλλά όταν βρίσκεσαι στην κατάσταση, συνειδητοποιείς ότι ήταν απλά ένα όνειρο και δεν υφίσταται με τον ίδιο τρόπο που το αισθάνθηκες εσύ μέσα σου. Γι’ αυτό δεν είμαι υπέρ των ονείρων. ¨Ονειράκι¨, όπως λέω καμιά φορά, είναι να εργαστώ σε ένα εργαστήριο γλυπτικής. Αλλά όταν θα βρεθώ εκεί θα πρέπει να καταλάβω ότι μιλάμε για ύλη. Ότι θα πρέπει να είμαι εκεί, να βγάζω συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα θέλει ο πελάτης… Μέσα στο ¨ονειράκι¨ σου δε τα έχεις αυτά. Γι’ αυτό δε μ’ αρέσουν τα όνειρα. Μ’ αρέσουν οι ιδέες που υλοποιούνται.

 Σύντομα θα σας ενημερώσουμε για την έκθεση στην οποία θα συμμετέχει στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Μέχρι τότε μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα του στο facebook, Solveno's art, μέσα από την οποία θα έχετε τη δυνατότητα να ενημερωθείτε και για τις εμφανίσεις του στον ρόλο του Dj στα ιδιαίτερα μαγαζιά της Αττικής. Το προσωπικό του blog, από την άλλη πλευρά θα σας προσφέρει μία γεύση του συγγραφικού του ταλέντου. Τέλος, μπορείτε να ακούσετε ένα κομμάτι, σε μουσική George Halliwell και στίχους Solveno στην παρακάτω διεύθυνση: https://soundcloud.com/george-halliwell/never-alone-demo-version