Τζουραν Τζουραν

                                  Τζουράν Τζουράν

 1. Οι Τζουράν Τζουράν φουμέρνουν και γλεντάν. Πώς ξεκινήσατε και τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη μουσική; Ας συστηθούμε.

Μπάχα: Εγώ τραγουδούσα από μικρή σε χορωδίες κι έκανα μαθήματα αρμονίου. Με τις πανελλήνιες, βέβαια, όλα αυτά κόπηκαν, οπότε ξαναβρήκα τη μουσική πολύ μετά γιατί την είχα ανάγκη.

Προφέσορας: Ωραίο στιχάκι! Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε κανένα τραγούδι, αν παραχωρείς τα κόπιράιτ. Εγώ θα απαντήσω με στίχους του Χοντρού: «Άιντε φτωχός κι αδύναμος και κοινωνός δικός σου, άιντε μάγκας περήφανος όταν βρεθώ εντός σου... άιντε δεν ξέρει να το πει όποιος βαθιά αγαπάει, άιντε του δίνεις το κλειδί κι αρχίζει και μιλάει...».

Χοντρός: Ασχολήθηκα από ανάγκη για έκφραση και αγάπη για το τραγούδι.

Ρομπότ: Το έναυσμα για να ασχοληθεί κανείς με την μουσική, είναι η μουσική η ίδια. Τώρα, αν συνδυάζεται και με ...γλέντι, τι άλλο θέλει ο άνθρωπος;

Γκούφυ: Με τη μουσική και το γλέντι γινόμαστε πιο δυνατοί! Ενώνουμε τις φωνές μας, συντονιζόμαστε και δεν φοβόμαστε τίποτα!

2.Στίχοι ευφάνταστοι και άρτιες συνθέσεις, από τι εμπνέεστε;

Χοντρός: Ο ένας απ'τον άλλον!

Ρομπότ: Η εποχή που διανύουμε είναι, αν μη τι άλλο, μεγάλη πηγή έμπνευσης. Παντού γύρω ερεθίσματα και καταστάσεις που θες δεν θες σε πλημμυρίζουν. Είναι η καταλληλότερη στιγμή να γραφτούν τραγούδια,να γίνει τέχνη. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ.

Μπάχα: Και μέσα σε όλα τα καθημερινά, εμένα με εμπνέει και η κίνηση στους δρόμους! Έχω όλο το χρόνο να σκεφτώ δημιουργικά! (γέλια)

3. Θα μου περιγράψετε τη διαδικασία της σύνθεσης;

Μπάχα: Ξεκινά με μια ιδέα, κάποιους στίχους ή ένα ριφ. και μετά ο καθένας καταθέτει το κομμάτι του. Ο Προφέσορας, νομίζω, θα τα πει καλύτερα.

Προφέσορας: Ε, ναι αυτό, πώς αλλιώς; Απλά πριν συμβεί αυτό, μαζευόμαστε στο σπίτι των Ρομπότ και Γκούφυ, βγάζουμε παπούτσια (υποχρεωτικά) και φοράμε τα τερλίκια μας, ανάβει το Ρομπότ  την ξυλόσομπα, πίνουμε τη ρακή μας, ηρεμούμε, χαζογελάμε, λέμε τα νέα μας και μετά αρχίζουμε και γρατζουνάμε και άλλες φορές βγαίνει, άλλες όχι.

Ρομπότ: Και για να μην αρχίσουν μερικοί μερικοί το τροπάριο με την αιθαλομίχλη, το πετρέλαιο -παρότι μη αντιληπτό- είναι πιο βλαβερό. Είπα να το πω κι αυτό να μου φύγει ο καημός.

4. Ζει τελικά το ρεμπέτικο; Αν ναι, γιατί θεωρείτε ότι αντέχει στο χρόνο; Η ιστορία κάνει κύκλους;

Γκούφυ: Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι άμεσα συνυφασμένο με τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, φτώχεια, πείνα, προσφυγιά κτλ. Από τη στιγμή που εξακολουθούν να υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, μπορούμε να πούμε ότι το ρεμπέτικο συνεχίζει να υπάρχει.

Μπάχα: Συμφωνώ. Όλα τα είδη μουσικής κάνουν τον κύκλο τους, μεταλλάσσονται, εξελίσσονται κι από τη μετάλλαξη αυτή γεννιέται κάτι άλλο. Συνεπώς, η μουσική δεν πεθαίνει όποιο είδος κι αν υπηρετεί.  Έτσι και το ρεμπέτικο. Γεννήθηκε από μια ομάδα ανθρώπων, από μια κουλτούρα με την οποία μπορεί να μην έχουμε άμεση σχέση πια, όμως μας κληροδότησε τις αγωνίες της, τα πάθη της, τους έρωτές της, φυσικά τα προβλήματά της και γι' αυτό μας αγγίζει ακόμα. Τρανταχτό παράδειγμα «Η κρίσις» του Ρούκουνα.  Δεν υπάρχει πιο ταιριαστό ρεμπέτικο από αυτό, που μιλάει για πράγματα που ξέρουμε καλά κάτι λιγότερο από 100 χρόνια μετά!

Προφέσορας: Κι αν σήμερα τελεί σε έξαρση, η επιστροφή δεν έγινε απότομα. Κάποιοι βρήκαν σε αυτό το μέσο που έλειπε στις μέρες μας για να εκφραστούν μουσικά. Και αυτό γιατί, όπως είπε η Μπάχα, το ρεμπέτικο μιλάει για τα απλά πράγματα. Τον έρωτα, τη φιλία, την περηφάνια, το θάνατο, τους τρόπους που έβρισκαν οι άνθρωποι να βγάζουν τη μέρα, μικρές, αληθινές και καθημερινές ιστορίες. Χωρίς φιοριτούρες και ακατάληπτα ή κενά περιεχομένου λόγια. Τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες μπορεί μέσα στη σοβαροφάνειά μας αυτά να χρειαζόμασταν, γενικότητες. Τώρα που λόγω συνθηκών επαναπροσδιορίζουμε τις αξίες μας και επιστρέφουμε στα απλά και σημαντικά, χρειαζόμαστε την αμεσότητα του ρεμπέτικου. Τίμια, από μέσα, χωρίς κλάψα για την κλάψα, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Κι έτσι, όλο και περισσότεροι το μαθαίνουν, το ακούν, το ζητάνε και εκφράζονται μέσω αυτού ή επηρεάζονται και το εντάσσουν στις δημιουργίες τους, «εξελιγμένο» και προσαρμοσμένο στις νέες ανάγκες. Έτσι κι εμείς το προσεγγίσαμε με τον τρόπο μας, αλλά δεν αυτοαποκαλούμαστε ρεμπέτες, θα ήταν άστοχο για πολλούς λόγους. Επίσης, δεν νομίζω ότι κάποιος από τους Τζουράν Τζουράν είναι γνώστης του ρεμπέτικου τραγουδιού σε βάθος για να απαντήσουμε ολοκληρωμένα στην ερώτησή σου. Το σεβόμαστε, το ψάχνουμε και το ανακαλύπτουμε. Όπως και το παραδοσιακό τραγούδι, όπως και τα άλλα είδη που ανακατεύουμε κι εμείς στα κομμάτια μας.

5. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, έχω, πάντως, την αίσθηση ότι το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα έχει αρχίσει να φθίνει. Ή είμαστε γκρινιάρηδες;

Χοντρός: Η μουσική είναι ένα πανάρχαιο προτσές. Τα διάφορα είδη απογειώνονται, φθίνουν, επανέρχονται. Τι όμορφο τον 21ο αιώνα να έχεις μια τέτοια παρακαταθήκη και να παίζεις δημιουργικά μαζί της. Και ναι, είμαστε γκρινιάρηδες.

Προφέσορας: Η δισκογραφία αποτελεί εδώ και μισό αιώνα στην Ελλάδα άλλη μια βιομηχανία και ως τέτοια πορεύεται, εξυπηρετεί σκοπούς που δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική ως πολιτιστικό αγαθό. Ο καλλιτέχνης μέσα σε αυτήν είναι συνήθως αναλώσιμος, πρώτη ύλη σε μια γραμμή παραγωγής. Θα ήταν άτοπο να ψάχνουμε σήμερα για έναν Τσιτσάνη ή έναν Καζαντζίδη. Για Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ζαμπέτα ή Διονυσίου.  Όμως, το λαϊκό τραγούδι στο οποίο νομίζω ότι αναφέρεσαι δεν φθίνει, μάλλον ψάχνουμε να το βρούμε σε λάθος μέρη. Όπως η ελληνική κοινωνία, έτσι κι αυτό αναζητά τη νέα του ταυτότητα. Αφομοιώνει τα νέα συστατικά, ζυμώνεται και φουσκώνει μακριά από το σταρ σίστεμ, την τηλεόραση, έξω από τις μεγάλες δισκογραφικές και τις πίστες. Στις παρέες, στα πάρκα, σε μικρά μαγαζιά, σε αυτοσχέδια στούντιο και φόρουμς. Εκεί που κινείται αυτό το κομμάτι του κόσμου με το οποίο η μουσική βιομηχανία δεν πολυασχολείται. Που δεν θα καταπιεί αμάσητο ό,τι του πετάξουν. Δεν μπορείς να στερήσεις από τους ανθρώπους τη μουσική. Αν δεν μπορούν να την βρουν γύρω τους, θα τη δημιουργήσουν, ως ακροατές και ως μουσικοί.

6.Τι διαχωρίζει, λοιπόν, την «ειλικρινή», αυθεντική τέχνη από τη φθήνια και την πρόχειρη εμπορικότητα του μουσικού κατεστημένου;

Μπάχα: Η μπίζνα.

Προφέσορας: Το επίπεδο της παιδείας των κοινωνών τους. Όλα από την παιδεία δεν ξεκινούν;

Χοντρός: Για μένα είναι ζήτημα σκοπού και, πιο συγκεκριμένα, της πλήρους απουσίας σκοπού. Παίξε, δημιούργησε, γράψε χωρίς μέλλον και οι δημιουργικές δυνατότητες είναι απεριόριστες.

Γκούφυ: Έτσι είναι! Αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση έκφρασης μέσα από τα υλικά που χρησιμοποιείς, τις νότες, τα χρώματα... Ειλικρινής διάθεση επικοινωνίας.

Ρομπότ: Και να συμπληρώσω, παρότι ο διαχωρισμός υφίσταται σαφώς, προσωπικά ασπάζομαι το εύηχο και αγαπημένο «γούστα είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι». Τα πάντα είναι μπροστά μας, τα αληθινά και τα εφήμερα,τα λούσα και οι αξίες, η επιφάνεια κι ο βυθός. Είναι όλα επιλογές και έκαστος κάνει τις δικές του. Δε μπορείς, στην προκειμένη, να υποχρεώσεις κάποιον να ακούσει αυτό που εσύ θεωρείς αυθεντικό, η να τον δικάσεις βάσει των προτιμήσεων του. Ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν. Η εποχή που τα τρώγαμε όλα αμάσητα επειδή έτσι μας τα έδιναν -μαζικά και στο πιάτο- τελειώνει. Κι αυτό εξάλλου φαίνεται: ουσιαστικά, η “φθήνια” αρχίζει να φθίνει...


7. Βιοπορίζεστε από τη μουσική σας; Πόσο εύκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης και της μνημονιακής λιτότητας;

Μπάχα: Όχι και ποτέ δεν ήταν και δεν είναι στόχος μας. Πάντως είναι πολύ δύσκολο, όχι ακατόρθωτο αλλά δύσκολο, να ζ----ήσεις από τη μουσική δίχως να χάσεις κάτι από τον αρχικό αυθορμητισμό και την «αθωώτητά» σου.

Χοντρός: Εμείς, που λέει ο λόγος, βάζουμε κι από την τσέπη μας για να παίξουμε! Τα περισσότερα λάιβ μας είναι σε πάρκα (κυρίως στο πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνα), φεστιβαλάκια, μαζώξεις και καζανέματα, ή σε μικρά μαγαζάκια χωρίς είσοδο. Όσο καιρό παίζουμε, τρεις φορές έχουμε πληρωθεί.

Προφέσορας: Η μουσική είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όπως ακριβώς θέλουμε, δεδομένων των ικανοτήτων μας. Ο μόνος περιορισμός και ταυτόχρονα όλο το νόημα είναι η αλληλεπίδραση και η ισορροπία μεταξύ μας. Αν προσπαθήσεις να βάλεις τη μουσική στο δρόμο του βιοπορισμού, εξ ορισμού θα μπεις στο τριπάκι του τι πρέπει να κάνω για να βγάλω. Και την ίδια στιγμή αρχίζουν οι εκπτώσεις.

Γκούφυ: Εγώ δεν είμαι τόσο απόλυτη όσο οι προλαλήσαντες. Μου αρέσει να ζω από τα πράγματα στα οποία δίνω με χαρά την ενέργειά μου και όχι από εκείνα που θα αναγκαζόμουν να κάνω με ρουτίνα. Το ζήτημα για μένα είναι τι εννοούμε “ζω από αυτό”, πόσα θέλει ο καθένας για να ζήσει...

8. Το διαδίκτυο είναι εχθρός της μουσικής ή ευνοεί τα πιο underground σχήματα;

Γκούφυ: Πλέον μπορείς να ακούσεις τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού και να έρθεις σε επαφή με μουσική που παλιότερα θα ήταν από δύσκολο έως ανέφικτο να εντοπίσεις. Από την άλλη, για μένα προσωπικά, αυτή η ευκολία με μπερδεύει και με φέρνει σε αμηχανία. Μπροστά στο youtube, ας πούμε, ξέρω ότι μπορώ να ακούσω ότι θέλω, αλλά τελικά δεν ακούω τίποτα... Προτιμώ να βάλω το αγαπημένο μου cd στο κασετόφωνο και να το απολαύσω.

Προφέσορας: Καλά ρε Γκούφυ, cd στο κασετόφωνο;;

Χοντρός:  Το διαδίκτυο αποτελεί μια πολυδιάστατη πραγματικότητα τεράστιας σημασίας. Γι'αυτό το λόγο είναι αντιφατικό. Υπηρετεί μεν το κέρδος της μουσικής βιομηχανίας, αλλά την ίδια στιγμή προωθεί underground μουσικές απ'όλο τον κόσμο. Είναι μέσο προπαγάνδας και, ταυτόχρονα, μέσο ανεξάρτητης ενημέρωσης. Και ούτω καθεξής. Η νεκροψία θα δείξει.

Προφέσορας: Μπορεί σήμερα ένας καλλιτέχνης να μην έχει πρόσβαση σε ραδιόφωνα, δισκογραφικές, γκαλερί, εκδοτικούς οίκους, όμως έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και είναι πολύ μεγάλο μέσο για να μεταδώσει την τέχνη του. Ο κόσμος δεν σνομπάρει το καλό αν το βρει, το αναγνωρίζει, τον εκπλήσσει ευχάριστα, και το αγκαλιάζει. Το χρειάζεται. Είναι πολύ εύκολο μέσω διαδικτύου να έχεις πρόσβαση στην τέχνη και να την απορρίψεις ή να τη δεχτείς, ανάλογα με τις ανάγκες σου, χωρίς κόστος οικονομικό. Και είναι πολύ εύκολο να τη μοιραστείς με ανθρώπους που πιστεύεις ότι θα συγκινήσει εξίσου. Σίγουρα, ο τεράστιος όγκος πληροφοριών απαιτεί και ανάπτυξη της κρίσης μας. Το ίντερνετ και η τεχνολογία είναι τα όπλα μας, πρέπει να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά, και να τα υπερασπιστούμε.

Ρομπότ: Ακριβώς! Όλο και περισσότεροι έχουν πλέον φωνή. Έχει μεγάλη δόση δημοκρατίας αυτό, κόντρα στην μοναρχία του σαπισμένου σταρ σίστεμ.

9.Πολλοί μουσικοί είναι φορείς ακραίων, ενίοτε φιλοναζιστικών ιδεολογιών, όπως οι Death  in June, αλλά και Έλληνες, όπως ο Νότης Σφακιανάκης. Η μουσική πρέπει να συνεκτιμάται και από πλευράς ιδεολογίας ή να αποσυνδέεται από αυτήν και να κρίνεται αυτή καθ εαυτή;

Μπάχα: Η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης. Άρα συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία του δημιουργού. Τώρα, το πώς την κρίνει κανείς είναι προσωπική υπόθεση, αλλά, αν δεν συμφωνείς με τις απόψεις ενός δημιουργού, δεν νομίζω ότι εύκολα αποδέχεσαι τη μουσική του.

Γκούφυ: Σε καμία περίπτωση δεν αποδέχομαι τη μουσική κάποιου, αν διαφωνώ με την ιδεολογία του ή αν βλέπω οτι η στάση ζωής του έρχεται σε αντίθεση με αυτά που δηλώνει μέσω αυτής.

Προφέσορας: Συνειδητά ή ασυνείδητα, ταυτιζόμαστε με την τέχνη που μας εκφράζει και ιδεολογικά.

Ρομπότ: Και από τη στιγμή που ως καλλιτέχνης τοποθετείσαι πολιτικά, αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.

Χοντρός: V for Vandi.

10. «Τα παιδιά τ’αλλοπαρμένα,που δε σκύβουν το κεφάλι και κρατάν γερά στο χέρι πέτρα και μπουκάλι». Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα της βίας ή την καταδικάζετε από «όπου κι αν προέρχεται»;

Χοντρός: Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ο στίχος δεν προτρέπει να πιάσεις το μπουκάλι. Αποτελεί την περιγραφή  μιας κατάστασης, ενός βιώματος για πολλούς από εμάς.  Όσον αφορά την αποτελεσματικότητά της, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Γκούφυ: Προσωπικά, τη θεωρώ αναποτελεσματική. Η βία γεννά βία! Γι αυτό και την καταδικάζω.

Μπάχα: Όμως, κακά τα ψέματα, βία δεχόμαστε από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο: από τον βίαιο τρόπο που γεννιόμαστε, από την ψυχολογική βία που μας ασκούν οι γονείς μας με τα μη και τα πρέπει, από τη βία του σχολείου, βία στη δουλειά, βία από το κράτος... Από πού να το πιάσει και που να το αφήσει κανείς. Άρα το βασικό είναι ότι βία υπάρχει. Παντού. Και με αυτή πλάι μας και γύρω μας μεγαλώνουμε σε αυτό τον κόσμο. Γι' αυτό και όλοι είμαστε κοινωνοί βίας, κάποια στιγμή της ζωής μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν θέλουμε να δεχόμαστε βία γιατί υποφέρουμε -άρα κακό, αλλά όταν δεν έχουμε άλλη διέξοδο, σαν το ζώο στο κλουβί, είμαστε έτοιμοι να την ασκήσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας -άρα καλό; Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι αν είναι αποτελεσματική η βία ή τζιζ κακό. Το ζητούμενο είναι πώς μπορούμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, ώστε να μην την έχουμε ανάγκη και να μην θρέφεται από εμάς.

Ρομπότ: Συμφωνώ με την Μπάχα, έχουμε δυστυχώς γαλουχηθεί μέσα σε ένα βίαιο και άκρως καταπιεστικό μοντέλο. Η ανάγκη να βγάλεις έξω το κεφάλι και να πάρεις ανάσα είναι έμφυτη και πρωταρχική. Κάποιοι σαστίζουν και δεν ανασαίνουν ποτέ. Κάποιοι εκρήγνυνται και τα σπάνε. Είναι γεγονός  και το βιώνουμε και, αν μπεις στη διαδικασία να το ερμηνεύσεις, καθώς οφείλεις, γρήγορα  αντιλαμβάνεσαι πώς η βία προκύπτει ως αναπόφευκτο προϊόν του παιχνιδιού που έχει στηθεί. Δε το δικαιολογώ,αλλά δεν πέφτω κι απ'τα σύννεφα. Απλά, πιστεύω πιο πολύ σε εκείνους τους κάποιους που έχουν βρει τις ανάσες τους στη δημιουργία και το χτίσιμο του νέου, όχι στον πόλεμο του παλιού.

Προφέσορας:  Η βία έχει πάρα πολλά πρόσωπα, πολλούς ορισμούς και ο καθένας την αντιλαμβάνεται και τη βιώνει διαφορετικά. Το πιο εύκολο είναι να πεις «την καταδικάζω, από όπου κι αν προέρχεται», το έχουμε ακούσει σαν ατάκα τόσο πολύ και από τόσο πολλούς που με κάνει αναρωτιέμαι πώς γίνεται να υπάρχει, τελικά, τόση βία. Στην ουσία, είμαστε όλοι ενάντια στη μορφή βίας που δεν ταιριάζει με την ιδεολογία μας ή τα συμφέροντά μας. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι  την ασκούμε κι εμείς όταν λέμε «τσακίστε τους φασίστες». Έτσι δεν είναι; Ίσως η ιδανική κοινωνία είναι εκείνη στην οποία σε κανέναν δεν ασκείται κανενός είδους βία. Αλλά απέχουμε πάρα πολύ από αυτήν και το να τοποθετηθείς με απόλυτο τρόπο ενάντια στη βία είναι αδύνατον, γιατί πάντα υπάρχουν κάποιες συνθήκες κάτω από τις οποίες θα την ασκούσες.

11. Με ποιον/ποιους Έλληνες καλλιτέχνες θα θέλατε να συνεργαστείτε; Ξεχωρίζετε κάποιον;

Μπάχα: Θανάση δαγκωτό!

Προφέσορας: Εγώ θα ήθελα να τζαμάρουμε με ένα σωρό κόσμο. Κατά τα άλλα, όμως, για την ώρα ψάχνουμε τα δικά μας πατήματα και το δικό μας χαρακτήρα και θέλουμε να συνεργαστούμε καλά μεταξύ μας.

Χοντρός: Νότη.

Γκούφυ: Και αυτούς τους, πώς τους είπες; Θάνατος στο Κατακαλόκαιρο.

 12. Μελλοντικές βλέψεις;

Μπάχα: Να επιβιώσουμε και να κάνουμε πολλή μουσική.

Γκούφυ: Να συνεχίσουμε τα μουσικά μας ταξίδια ενωμένοι και εμπνευσμένοι για όσο το γουστάρουμε και το επιθυμούμε βαθιά!

Ρομπότ:  Αχ, η γυναίκα μου!

Προφέσορας: Να μεγαλώσουμε όμορφα το τζουρανάκι μας που έρχεται!

13. Και μια ευχή για να κλείσουμε!

Μπάχα: Κουράγιο, υπομονή και να μην αφήσουμε τον σύγχρονο τρόπο ζωής να μας κάνει ζόμπι. Δεν είμαστε οι γονείς μας, δεν είμαστε οι παππούδες μας, είμαστε αυτοί που πρέπει να καθαρίσουν μετά από ένα ασύδοτο πάρτι. Ας σηκώσουμε τα μανίκια κι ας στρωθούμε στη δουλειά. Καλή χρονιά!

Γκούφυ: Οι καρδιές μας να γεμίσουν αγάπη και φως! Να δούμε καθαρά, να ιεραρχήσουμε σωστά τις αξίες μας και να τις υπερασπιζόμαστε κάθε στιγμή! Να βλέπουμε την ομορφιά γύρω μας και την αλλαγή που έρχεται!

Ρομπότ: Καλά μυαλά και ανοιχτά!

Τζουράν Τζουράν : Αναλαμβάνουμε καντάδες.

Το cd των Τζουράν Τζουράν "Τα πάντα ρε" μπορείτε να ακούσετε και να κατεβάσετε δωρεάν στο bandcamp : http://tzourantzouran.bandcamp.com/

ή να τους βρείτε στο facebook : https://www.facebook.com/TzouranTzouran?fref=ts

Επιμέλεια: Αντριάνα Τουρνά