Αλέξανδρος Θεοδωρίδης

Ένα ολοφώτεινο πρωινό Τετάρτης κατευθύνθηκα στα γραφεία του ¨Μπορούμε¨, που βρίσκονταν χωμένα σε ένα σοκάκι στην αγκαλιά του κέντρου. Μόλις πέρασα την πόρτα, αισθάνθηκα τη χαρά να με διαπερνά. Ένας χώρος λευκός, μοντέρνος, γεμάτος χρώματα. Ένας πίνακας που κάλυπτε έναν τοίχο με αποφθέγματα εκείνων που θαυμάζω, γραμμένα με κιμωλία. Βασικό μήνυμα: Δράσε! Άνθρωποι από καρδιάς ευγενικοί με χαρούμενα πρόσωπα, ένα χαμόγελο να σε τυλίγει, να σε προκαλεί ν' ανταποδώσεις. Φεύγοντας ήμουν έτοιμη να αλλάξω τον κόσμο. Όσο για τον Αλέξανδρο Θεοδωρίδη; Θα σας παρασύρει μόνος του!

Αρχικά, θα ήθελα φυσικά να μου πείτε λίγα πράγματα για το μπορούμε.

Λοιπόν, το μπορούμε είναι μία αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία, που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2012. Είναι το πνευματικό παιδί, ας το πούμε έτσι, της Ξένιας Παπασταύρου, η οποία το σκέφτηκε περίπου τον Μάιο του ’11 και έφτιαξε την ιστοσελίδα boroume.gr και σκέφτηκε και το όλο concept του πόσο σημαντικό θα είναι όλο το περισσευούμενο, κυρίως φρέσκο φαγητό, που κατέληγε εξ' ολοκλήρου στα σκουπίδια να δικτυώνεται με αυτούς που το έχουν ανάγκη. Έτσι απλά!

Αυτή τη στιγμή, μετά από ενάμιση χρόνο από την ίδρυσή μας, έχουμε φτάσει και έχουμε δικτυώσει πάνω από 300.000 μερίδες φαγητού σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε πλέον έναν ρυθμό κατά μέσο όρο περίπου 1.000 μερίδες την ημέρα, που είναι πολύ μεγάλη ποσότητα. Έχουμε μία βάση δεδομένων με πάνω από 700 πιθανούς αποδέκτες δωρεών... Δεχόμαστε δωρεές από τη γιαγιά  στον Πειραιά, που έχει μισό ταψί, ας πούμε, και μας λέει, πού να το δώσω, μέχρι τεράστιες εταιρίες χονδρικής, που μας λένε, έχω 150 κιλά μήλα, ας πούμε, που δε θα τα δώσουμε, θα καταλήξουν στα σκουπίδια. Αντ’ αυτού, πείτε μας πού να τα πάμε. Οι δωρεές τροφίμων κυμαίνονται επίσης απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανένας: από γλυκά, από finger food, από εταιρικές εκδηλώσεις, από γάμους, από εστιατόρια, από φούρνους... Ο ¨Βενέτης¨, ο ¨Γρηγόρης Μικρογεύματα¨, όλοι αυτοί δίνουν μέσω του δικτύου του ¨Μπορούμε¨...

Το ¨Μπορούμε¨ αυτή τη στιγμή είναι 3,5 υπάλληλοι, 3 πλήρους απασχόλησης και μία μερικής και όλοι οι υπόλοιποι είναι εθελοντές. Χρηματοδοτούμαστε εν μέρει από το ίδρυμα ¨Σταύρος Νιάρχος¨ και το υπόλοιπο είναι όλο ιδιωτικές δωρεές. Είναι τόσα πολλά που δε ξέρω τι να σου πρωτοπώ!

Να σου μιλήσω για το concept, πώς είναι: Αυτό που έχει μεγάλη διαφορά με άλλες οργανώσεις, που ασχολούνται με το ίδιο θέμα σε άλλες χώρες στο εξωτερικό, ανεπτυγμένες χώρες, είναι το εξής: εκεί πέρα συνήθως οι οργανώσεις μαζεύουν και το φαγητό, δηλαδή έχουν όλα τα logistics, έχουν φορτηγάκια, έχουν φορτηγά μεγάλα, τα μαζεύουν, έχουν αποθήκες, και μετά  τα ξαναδιανέμουν. Και στην Αμερική γίνεται αυτό συνήθως και στην Ευρώπη.

Εμείς λοιπόν, επειδή ήμασταν 3 εθελοντές στην αρχή που το ξεκινήσαμε, γιατί είμαστε 3 οι ιδρυτές: η Ξένια, η Αλέξια και εγώ, δουλεύαμε από το σπίτι μας, απ’ τις δουλειές μας,  ό,που μπορούσαμε να κλέψουμε χρόνο, οπότε δεν είχαμε, ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Άρα δε μπορούσαμε ούτε logistics να έχουμε, ούτε τίποτα. Αυτό μας έκανε εφευρετικούς. Οπότε αυτό που κάνουμε είναι να δικτυώνουμε, έτσι ούτως ώστε ο αποδέκτης της δωρεάς, που μπορεί να είναι ένα ίδρυμα, ένα ορφανοτροφείο, ένα γηροκομείο, ο,τιδήποτε, μια κοινωνική υπηρεσία δήμου, ένα συσσίτιο, να πηγαίνει αυτό και να παραλαμβάνει τη δωρεά τροφίμων. Δηλαδή, αν μας πει ο Βενέτης το βράδυ έχω τριάντα κιλά ψωμί, δε θα πάμε εμείς να τα πάρουμε. Εμείς θα κανονίσουμε να πάει να τα πάρει κάποιος. Αυτό ακούγεται πάρα πολύ απλό, αλλά είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Γιατί όσο πιο εύκολο είναι για έναν δωρητή να δώσει, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να το κάνει και τόσο πιο συχνά να το κάνει. Γιατί ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η μονιμότητα στις γέφυρες που χτίζουμε, γιατί χτίζουμε γέφυρες μεταξύ δωρητών και  αποδεκτών που συνήθως είναι και μόνιμες.

Και τι ήταν αυτό που ξεκίνησε όλη την ιδέα;

Η Ξένια η Παπασταύρου το ξεκίνησε. Ήταν εθελόντρια στην τράπεζα τροφίμων, η οποία ασχολείται με την προσφορά συσκευασμένων τροφίμων κυρίως, οπότε είχε από εκεί την εμπειρία και κάποια στιγμή ήταν σε ένα εστιατόριο, πήγε να φάει με την οικογένειά της και όταν είδε απ’ όλη την παρέα τι θα πετιόταν στα σκουπίδια, ταρακουνήθηκε πάρα πολύ και, όπως όλοι μας σε κάποιο σημείο της ζωής μας, σκέφτηκε ότι πρέπει να κάνει  κάτι γι’ αυτό. Η διαφορά είναι ότι το έκανε. Αυτό είναι όλο!

 Και ο λόγος που εσείς προσωπικά συμμετέχετε σε αυτό;

 Εγώ ανέκαθεν ασχολιόμουν με εθελοντική εργασία και ως φοιτητής στο εξωτερικό και στην Ελλάδα όταν γύρισα με την ελληνική ομάδα διάσωσης και είμαι τέσσερα χρόνια στην Αθήνα τώρα και έψαχνα να βρω το επόμενό μου project με το οποίο θα ασχοληθώ. Πέρα από τους τομείς που με  ενδιαφέρουν πάρα πολύ, που  είναι κυρίως οι μετανάστες και το φαγητό αυτό, για μένα το πιο σημαντικό ήταν οι άνθρωποι με τους οποίος θα συνεργαστώ, λόγω πρότερης εμπειρίας που ξέρω πόσο σημαντικό είναι για μένα, να ξέρω ότι θα έχω πολύ καλή χημεία με αυτούς τους ανθρώπους.

 Ώσπου κάποια στιγμή, πριν ιδρύσουμε το ¨Μπορούμε¨ γνώρισα την Ξένια, τον Οκτώβρη του ’11 συγκεκριμένα, και από τον πρώτο καφέ που ήπιαμε ήμασταν και στο ίδιο μήκος κύματος εγκεφαλικά. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες στη ζωή, έχουμε την ίδια προσέγγιση στη ζωή. Μπορεί να έχουμε μία εθελοντική οργάνωση, μία φιλανθρωπική οργάνωση,  μια ΜΚΟ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε δουλεύουμε πάρα πολύ οργανωμένα,  πάρα πολύ δυναμικά  και ίσως και πιο σκληρά από μία  νορμάλ επιχείρηση... Όλα αυτά παίζουν ρόλο για να  δέσεις με έναν άνθρωπο. Και με την Ξένια και με την Αλέξια ισχύει αυτό το πράγμα, οι τρεις μας. Λέει κάποιος ένα, οι άλλοι πιάνουν δέκα... Και σκεφτόμαστε πάρα πολύ συχνά το ίδιο... Είναι και αστείο λίγο, αλλά και πολύ όμορφο πραγματικά να έχεις τέτοιους συνεργάτες! Έχω δουλέψει σε πάρα πολλές εταιρίες. Είναι απίστευτα σπάνιο και απίστευτα όμορφο!

Ο κόσμος ανταποκρίνεται σε όλο αυτό που κάνετε;

Ναι! Είχαμε την τύχη να δεχτούμε αρκετή προβολή στα ΜΜΕ και σε ξένα ΜΜΕ και εμείς τουλάχιστον, δε ξέρω για άλλες οργανώσεις, εμείς έχουμε δεχτεί ένα κύμα ανταπόκρισης που αυξάνεται συνεχώς. Έχουμε πάνω από 11.500 φίλους στο facebook πλέον, οι οποίοι είναι πολύ ενεργοί. Δηλαδή ανταποκρίνονται σε αναρτήσεις αναγκών, ανταποκρίνονται σε αυτά που γράφουμε και αυτοί είναι και οι καλύτεροι πρεσβευτές μας, γιατί αυτοί είναι που αναμεταδίδουν το μήνυμα το οποίο έχουμε, ¨Καμία μερίδα φαγητού χαμένη¨ και ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον να πετάς φαγητό, γιατί το ¨Μπορούμε¨ στο κάνει τόσο εύκολο, που δεν έχεις δικαιολογία να το κάνεις! Είτε είσαι στο σπίτι σου και έχεις ένα ταψί φαγητό που για κάποιο λόγο έμεινε, είτε είσαι ένα εστιατόριο, είτε είσαι ένα αρτοποιείο, είτε είσαι ένα ξενοδοχείο ή κάπου σε μια εταιρική εκδήλωση, όπου και να είσαι. Έχουμε δικτυώσει και τρεισήμισι η ώρα το πρωί. Έχουμε δικτυώσει γάμο στη Σίφνο, που έχει 1.500  κατοίκους. Έχουμε δικτυώσει στον δρόμο, δηλαδή τα άφησε στον αυτοκινητόδρομο, σταμάτησε ένα φορτηγό που είχε χαλάσει, ήρθαν οι άλλοι το πήραν... Όλα γίνονται! Αρκεί να υπάρχει φαντασία και θέληση! Έχουμε δει φοβερή ανταπόκριση του κόσμου πραγματικά.

Και το όμορφο είναι και ο λόγος που χρησιμοποιούμε πάρα πολύ το  facebook εμείς, ως το πιο δυνατό μας εργαλείο είναι ότι βλέπουμε, όταν αναρτούμε μία δικτύωση ή έναν τρόπο με τον οποίο  κάποιος δώρισε τροφή- γιατί είναι ατελείωτοι οι τρόποι! Το μόνο όριο είναι στη φαντασία των ανθρώπων!- και όταν ανάρτησα για παράδειγμα τη δικτύωση του γάμου στη Σίφνο, είχαμε μέσα σε μία εβδομάδα, άλλους δεκατέσσερις γάμους, που μας είπαν, θέλουμε να κάνετε αυτό. 

Και εθελοντισμός;

Ο εθελοντισμός είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι  της δουλειάς μας, γιατί χωρίς τους εθελοντές μας δε θα κάναμε σχεδόν τίποτα. Έρχονται όποτε μπορούν, όσο μπορούν και μας βοηθούν, ο καθένας με διαφορετικά καθήκοντα. Δηλαδή υπάρχουν οι πιο προχωρημένοι εθελοντές που κάνουν δικτυώσεις οι ίδιοι- υπάρχουν δύο τρεις κυρίες που βλέπεις μέσα, οι οποίες ούτε καν μας χρειάζονται. Τους ενημερώνουμε εμείς για μία δωρεά τροφίμων και αυτοί μετά τη διεκπεραιώνουν. Μιλούν με τους αποδέκτες και το στήνουν μια χαρά. Καταγράφονται όλα τέλεια! Υπάρχουν εθελόντριες- καταρχήν λέω εθελόντριες, γιατί είναι όλες γυναίκες, αυτό πρέπει να το σημειώσουμε. Είναι ένα φαινόμενο πολύ περίεργο- οι οποίες μας βοηθούν στην επικυροποίηση του χάρτη μας. Εμείς έχουμε στη σελίδα μας boroume.gr  ένα χάρτη, που λέγεται ¨Χάρτης Ανάγκης¨ , όπου ο καθένας βάζοντας τον ταχυδρομικό του κώδικα σε ένα συγκεκριμένο box, ζουμάρει ο χάρτης και μπορεί να δει στην περιοχή του τι υπάρχει σαν πιθανός αποδέκτης, που σημαίνει τι; Δε χρειάζεται καν εμάς.

Και στη φάση που βρίσκεστε τώρα, αν κάποιος θέλει να έρθει ως εθελοντής, υπάρχει κάτι που χρειάζεστε περισσότερο;

Ναι. Καταρχήν μπορεί να μπει στο boroume.gr και να δει τη συγκεκριμένη σελίδα που ενημερώνει τους εθελοντές, τι  ακριβώς χρειαζόμαστε και να δει αν του ταιριάζει. Γιατί όταν κάποιος προσφέρει τον χρόνο του , που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε στη ζωή μας, μετά την υγεία προφανώς,  σημαίνει ότι πρέπει να γουστάρει πραγματικά αυτό που κάνει. Αν δε το γουστάρει θα έρθει μια-δυο φορές, θα φύγει. Οπότε, προκειμένου να μη χάσει τον χρόνο του, πρέπει να δει και λίγο, αν του ταιριάζει αυτό που λέμε, γιατί έχουμε συγκεκριμένες ανάγκες εμείς. Μετά έρχεται, τον γνωρίζουμε, κάνουμε μια πρώτη συνάντηση, να δει αν μας γουστάρει και ως ανθρώπους- γιατί και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί  για μας όλα εδώ πέρα είναι η ανθρώπινη επικοινωνία, τα πάντα- οπότε αν δε μας γουστάρει, δεν ξανάρχεται. Δεν έχει συμβεί αυτό μέχρι τώρα, θέλω να σε διαβεβαιώσω!

Καλό δείγμα!

Ναι, όπως βλέπεις υπάρχει πολύ καλή ενέργεια γενικώς εδώ μέσα, μας το λένε και όλοι όσοι έρχονται απ’ έξω. Μπορεί για τον έναν ή τον άλλο λόγο μετά να σταματήσει. Υπάρχει συνεχώς ένα flow εθελοντών. Ειδικά οι πιο νέες, συνήθως όταν έρχονται έχουν κάνει το πτυχίο τους στο πανεπιστήμιο, ψάχνουν δουλειά και επειδή δε θέλουν απλά να κάθονται και θέλουν να κάνουν κάτι, ασχολούνται εθελοντικά με το ¨Μπορούμε¨ πχ. Προφανώς όταν βρουν δουλειά, φεύγουν. Εμείς λυπούμαστε πάρα πολύ , γιατί τις χάνουμε από κοντά μας, χαιρόμαστε από την άλλη πάρα πολύ, γιατί βρίσκουν δουλειά και προχωρούν στη ζωή τους.

Και επίσης θέλω να σημειώσω ότι με το που  έρχονται εδώ πέρα, μετά από πολύ μικρό χρονικό διάστημα βρίσκουν δουλειά, το οποίο εξηγείται. Γιατί  ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που πρέπει να φέρει ένας νέος, που ψάχνει δουλειά, ο οποιοσδήποτε, όποιος πηγαίνει σε συνέντευξη εργασίας, είναι η ενέργεια που θα βγάλει, η οποία πηγάζει συνήθως, εκτός από το τι άνθρωπος είναι, από την αυτοπεποίθηση που έχει. Οποιοσδήποτε έχει μείνει μερικούς μήνες άνεργος- εγώ έχω μείνει, το γνωρίζω-  ξέρει, γνωρίζει πολύ καλά ότι η αυτοπεποίθησή του είναι κάτω απ’ το μηδέν. Οπότε όταν έρχεται κάποιος  εδώ πέρα, επειδή μπαίνει σε μία ομάδα, σε ένα project, μέσα σε δύο ώρες δουλειάς έχει πάρα πολύ άμεσο αντίκτυπο  η εργασία του. Δηλαδή ξέρει ότι μπορεί να  πάρει πέντε τηλέφωνα και να έχει δικτυώσει  500 μερίδες φαγητού, που σημαίνει ότι εκείνη τη μέρα  500 άνθρωποι θα φάνε, επειδή ήρθε και δούλεψε εδώ... Είναι κάτι πάρα πολύ απτό. Και επειδή είναι σε μία ομάδα, που είμαστε και τρελαμένοι και περνάμε και πάρα πολύ ωραία... Όλο αυτό δίνει  μία ώθηση στην αυτοεκτίμηση  και στην αυτοπεποίθηση ενός ανθρώπου.

Επίσης, έχοντας δουλέψει ως φοιτητής χρόνια σε εταιρία ανεύρεσης προσωπικού στο Μόναχο, γνωρίζω  πόσο σημαντικό είναι  στο βιογραφικό ενός ανθρώπου  να έχει ασχοληθεί με κοινωφελή εργασία. Γιατί αυτό για έναν εργοδότη δείχνει πάρα πολλά πράγματα, κυρίως για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ανθρώπου: Καταρχήν όταν ήταν άνεργος δεν καθόταν στα αβγά του, έκανε κάτι με τον χρόνο του. Δείχνει και αυτό.  Δείχνει, επίσης, ότι έχει ενδιαφέροντα κοινωνικά, ότι είναι ευαισθητοποιημένος. Αυτό για έναν εργοδότη είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Έχετε δικτυωθεί και σε περιοχές πέρα απ’ την Αθήνα;

Ναι! Ναι! Σε όλη την Ελλάδα! Για παράδειγμα το πρόγραμμα που κάναμε μαζί με την ΑΒ Βασιλόπουλος τον Δεκέμβριο ήταν 3.000 πακέτα ενός Χριστουγεννιάτικου γεύματος , που δόθηκαν σε 3.000 άπορες οικογένειες, μέσω 75 κοινωνικών υπηρεσιών σε όλη την Ελλάδα.  Από την Αλεξανδρούπολη, Κέρκυρα μέχρι κάτω στην Κρήτη, μέχρι Ρόδο, μέχρι την Καλαμάτα, παντού.

Επειδή αναφερθήκαμε και προηγουμένως στον εθελοντισμό, πιστεύετε ότι αρχίζει να αλλάζει κάτι  στην Ελλάδα; Ότι αρχίζουν να δραστηριοποιούνται λίγο οι άνθρωποι;

 Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έχω βρει, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,  η Ελλάδα έχει μακράν το μικρότερο ποσοστό  εθελοντισμού σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι 0,32%.  Πέρα απ’ το ότι πρέπει να βάλεις ένα disclaimer για οποιαδήποτε στατιστική αφορά την Ελλάδα γενικότερα, αυτό είναι γεγονός,  η αλήθεια είναι ότι πραγματικά, και εμπειρικά το ξέρουμε και απ’ τις παρέες μας, ελάχιστοι ασχολούνταν με κάτι. Υπάρχει ένα φοβερό κύμα  τα τελευταία χρόνια και εμείς το έχουμε ζήσει στο έπακρο. Να σου πω μόνο ότι εδώ και 1,5 χρόνο έχουμε δεχτεί πάνω από 850 αιτήσεις  εθελοντικής εργασίας. Το οποίο είναι ένα εξωπραγματικό νούμερο κατά την άποψή μου. Και νομίζω ότι την επόμενη φορά που θα βγουν τα στατιστικά αυτά της ΕΛ.ΣΤΑΤ  θα είναι πολύ πιο υψηλό το νούμερο.

Άρα υπάρχει αισιοδοξία.

Αισιοδοξία υπάρχει έμφυτα, λόγω DNA- κι άλλη αξία που συμμεριζόμαστε- και αθεράπευτα και ατελείωτα! Αυτό είναι στάση ζωής! Για το συγκεκριμένο θέμα, εμπειρικά βλέπουμε μια πολύ δυνατή τάση, η οποία οφείλεται προφανώς στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, που έχει προκληθεί από την οικονομική κρίση. Απλά. Και επειδή δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει χτυπηθεί απ’ την οικονομική κρίση, όλοι έχουν ευαισθητοποιηθεί λίγο παραπάνω, και όλοι έχουν καταλάβει ότι, πρώτον δε μπορείς να τα περιμένεις όλα απ’ το κράτος, γιατί είχαμε και αυτή τη νοοτροπία. Η κοινωνία των πολιτών δραστηριοποιείται, όταν δε τα περιμένει ο άλλος όλα από το κράτος. Αυτό που κάνουμε εμείς στην ουσία, δε θα έπρεπε να το κάνουμε εμείς. Λέμε τώρα... Σε ένα πολύ οργανωμένο κράτος. Οπότε λόγω της υποχώρησης του κράτους, της αναγκαστικής υποχώρησης που μόνο καλό κάνει στη συγκεκριμένη κοινωνία, έρχονται ομάδες πολιτών και γεμίζουν αυτό το κενό. Επίσης νομίζω ότι παίζει ρόλο ότι και οι νέοι δραστηριοποιούνται περισσότερο, γιατί έχει γίνει και της μόδας, που δε με ενδιαφέρει γιατί το κάνουν, με ενδιαφέρει να το κάνουν. Κινήσεις όπως οι atenistas, ας πούμε... Θα μου πεις αυτοί δεν είναι εθελοντές, αλλά κάθε τόσο κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν ένα πρωί και κάνουν κάτι. Και αυτό είναι εθελοντική εργασία.

Δυσκολίες συναντήσατε στον δρόμο να φανταστώ...

Πολλές. Δεν πειράζει. Οι δυσκολίες είναι για να μαθαίνεις όσο προχωράς. Αν ήταν πολύ εύκολο, δε θα είχε ενδιαφέρον βασικά, δε θα είχε πρόκληση!

Και κάποιες στιγμές σε αυτή την πορεία που θα ξεχωρίζατε;

Λοιπόν, μία πολύ ιδιαίτερη και πολύ προσωπική, αγαπημένη στιγμή είναι το εξής περιστατικό: τον Φεβρουάριο του '12 δώσαμε μία συνέντευξη στο κρατικό ραδιόφωνο της Ελβετίας. Καταρχήν, αυτή τη μικρή συνέντευξη, την άκουσε ένα ζευγάρι Ελβετών, οι οποίοι αγαπούν απίστευτα την Ελλάδα και μας έστειλαν ένα email, ότι ήθελαν να βοηθήσουν ανθρώπους στην Ελλάδα, αλλά ήθελαν να γνωρίσουν αυτούς που θα βοηθήσουν. Ήρθαν πραγματικά εδώ, μας γνώρισαν, υπήρξε ένας έρωτας απ’ την αρχή αμοιβαίος, και αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, από τον Μάιο του ’12 , μέχρι και σήμερα μας πληρώνουν το ενοίκιο  όλου αυτού του γραφείου που βλέπεις. Ανελλιπώς.  Πρώτο κομμάτι αυτής της ιστορίας.

Την ίδια συνέντευξη την άκουσε δασκάλα νηπιαγωγείου στη Ζυρίχη, οδηγώντας από το νηπιαγωγείο πίσω στο σπίτι της, και εκείνο τον καιρό με τα παιδιά του νηπιαγωγείου ήθελε να φτιάξουν μία παράσταση μέσω της οποίας  τα παιδιά, του νηπιαγωγείου τονίζω, στη Ζυρίχη θα μάθαιναν την αξία του να είναι κάποιος ενεργός πολίτης και να βοηθά τον συνάνθρωπό του που έχει ανάγκη στην ίδια κοινωνία. Στο νηπιαγωγείο, ξαναλέω!  Και αυτή, επειδή κάποια στιγμή στη συνέντευξη λέμε: ¨Πρέπει απλά να σηκώνεσαι και να κάνεις! Δε φτάνει μόνο να σκέφτεσαι, πρέπει να κάνεις κάτι!¨, αυτή εντυπωσιάστηκε από αυτό  και λέει: ¨Να πάρει η ευχή! Πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι! Όχι απλά ένα θεατρικό έργο! Τι σημαίνει αυτό; Δεν είναι τίποτα αυτό! Πρέπει να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο!¨

Την επόμενη μέρα, μάζεψε τα παιδάκια της, πήγαν στη λίμνη της Ζυρίχης, μάζεψαν βότσαλα, τα ζωγράφισαν όλα μαζί, έκαναν ένα bazaar ένα Σαββατοκύριακο, κάλεσαν τους γονείς, οι γονείς αγόρασαν αυτές τις πέτρες,  συγκέντρωσαν τα λεφτά και τα έστειλαν στο ¨Μπορούμε¨.  1.500€! Κι εμείς με τη σειρά μας, επειδή μείναμε πραγματικά άναυδοι από αυτό το πράγμα,  έτυχε τη μέρα που δεχτήκαμε αυτά τα λεφτά να είμαστε στο Ειδικό Σχολείο Κερατσινίου, που είναι ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, το οποίο αντιμετωπίζει φοβερά προβλήματα αυτή τη στιγμή. Και επειδή έτυχε να είμαστε εκεί εκείνη τη στιγμή, όπως ήταν αυτά τα λεφτά δε τα κρατήσαμε εμείς. Τα δώσαμε για να καλυφθούν οι ανάγκες για τα παιδιά στο Ειδικό Σχολείο Κερατσινίου. Και τα παιδιά μετά με ειδικές ανάγκες του Κερατσινίου, ως ευχαριστώ, έφτιαξαν μικρές χειροτεχνίες, τις οποίες έστειλαν στο νηπιαγωγείο της Ζυρίχης. Αληθινή ιστορία! Μου σηκώνεται η τρίχα και τις 500 φορές που το έχω πει! (γέλια)

Νομίζω ότι η θετική ενέργεια και η αγάπη είναι κάτι που μοιράζεται και γυρίζει πάντα πίσω με τον καλύτερο τρόπο!

Ένα δίνεις, δέκα παίρνεις!

Το μέλλον του ¨Μπορούμε¨ πώς το φαντάζεστε; 

Στόχος μας είναι, σε όλη την Ελλάδα, όλοι να καταλάβουν ότι δεν πρέπει πλέον να πετάμε τίποτα. Υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη! Πρέπει να μειώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται τη σπατάλη φαγητού σε αυτή τη χώρα! Αυτό είναι ο πρώτος στόχος μας. Ο δεύτερος στόχος μας είναι να βοηθάμε όσους περισσότερους αποδέκτες γίνεται με αυτές τις δωρεές τροφίμων. Οι δωρεές τροφίμων σχεδόν απ’ την αρχή δεν αποτελούνται μόνο από περισσευούμενο φαγητό, αποτελούνται και από δωρεές τροφίμων κανονικές. Αποτελούνται και από χρηματικές δωρεές, τις οποίες μετατρέπουμε σε δωροεπιταγές που δίνουμε σε οικογένειες για να αγοραστούν τρόφιμα. Δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι!

Ο πραγματικός, ο στόχος που μπαίνει πριν από όλους , είναι να μην έχουμε λόγο ύπαρξης! Τη στιγμή που δε θα έχουμε λόγο ύπαρξης, δε θα υπάρχει άνθρωπος που θα πεινάει στην Ελλάδα. Οπότε εκεί θα είναι η πιο ωραία μέρα του ¨Μπορούμε¨. Αυτό φαίνεται λίγο δύσκολο αυτή τη στιγμή που συζητάμε ακόμα.  Στην ουσία δουλεύουμε για αυτό. Μετά υπάρχουν και πιο επιμέρους στόχοι, που έχουν να κάνουν και με την κάλυψη και άλλων τομέων, με την επιμέρους σπατάλη φαγητού. Όπως είναι ο πρωτογενής τομέας, τον οποίο δεν έχουμε καλύψει ακόμα σε ικανοποιητικό βαθμό, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο project. Σκέψου ότι το 30% της αγροτικής παραγωγής παγκοσμίως σαπίζει, γιατί δεν γίνεται αποδεκτό  από τις μεγάλες αλυσίδες λιανικού εμπορίου, λόγω όψης. Το οποίο είναι ποιοτικά καταπληκτικό φαγητό!     

Τι θα θέλατε να πείτε στους ανθρώπους και ειδικά στους νέους;

Καταρχήν να μείνουν όσο τρελοί είναι σε αυτή την ηλικία που είναι, αυτό είναι πολύ σημαντικό στη ζωή! Το δεύτερο είναι να μην περιμένουν τίποτα από κρατικές δομές κλπ. Ίσα ίσα, ακριβώς το αντίστροφο: αυτό να τους δώσει ώθηση, θάρρος,  τόλμη και τρέλα, γιατί τα χρειάζεσαι όλα αυτά μαζί, για να κάνουν δικά τους πράγματα. Οποιαδήποτε ιδέα έχει ο καθένας , είναι πολύ πιο εύκολο να την πραγματοποιήσει απ’ όσο πιστεύει, αρκεί να σηκώσει τον ποπό του και να πει: ¨Ρε φίλε! Θα το δοκιμάσω!¨ Το αν θα πετύχει είναι ένα άλλο. Θέλει κι άλλα συστατικά. Προϋπόθεση όλων αυτών όμως είναι να σηκωθεί και να πει κάποιος: ¨Όχι ρε φίλε! Θα το κάνω!¨ Θέλει τρέλα αυτό!

Η Ξένια όταν ξεκίνησε να κάνει αυτό το πράγμα έκανε ένα απλό website, μόνη της, με ένα όνομα που φώναξε ο γιος της, με τη βοήθεια μιας κολλητής της φίλης. Και κάποια στιγμή μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι. Εμείς ποτέ δε θα φανταζόμασταν ότι θα προσλαμβάνουμε κόσμο, θα δημιουργούμε θέσεις εργασίας, που είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις τη δεδομένη χρονική στιγμή, ότι θα έχουμε δικτυώσει μέσα σε 1,5 χρόνο πάνω από 300.000 μερίδες φαγητού, ότι θα αυξήσουμε τόσο πολύ το awareness της ελληνικής κοινωνίας για το θέμα της σπατάλης φαγητού, το οποίο ούτε καν μας απασχολούσε πριν από δύο χρόνια. Που είναι ένα έγκλημα που δε μας  απασχολούσε, όταν σκέφτεται κανείς, πόσοι άνθρωποι πεινούν στην κοινωνία μας και πόσοι έχουν την ανάγκη της βοήθειάς μας. Ούτε στα πιο τρελά όνειρα και πίστεψέ με, είμαστε όλοι τρελοί και πάνω απ’ όλα εγώ! Εγώ έχω τα σκήπτρα εδώ! Με τίποτα! Και τρελά αισιόδοξος είμαι και τρελά φιλόδοξος είμαι και τρελά τρελός είμαι! Aλλά δε θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι Ιούλιο μήνα του 2013 τη μία στιγμή θα καθόμουν να μιλάω μαζί σου γι’ αυτό το πράγμα και πριν να είναι οι άλλοι και να μιλούν για εξαψήφια νούμερα, εταιρικά κοινωνικά προγράμματα, που είναι όλα τροφή, που θα πάνε σε δεκάδες χιλιάδες αποδέκτες σε 52 νομούς της Ελλάδας. Εκπληκτικό πρόγραμμα! Ή ότι πριν ενάμιση μήνα θα παρουσιάζαμε- καλεσμένοι του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου σε ειδικό συνέδριο για αυτό το θέμα  στις Βρυξέλλες- το ¨Μπορούμε¨ και θα δεχόμασταν εκπληκτικά θετική ανταπόκριση. Γιατί είναι ένα πάρα πολύ καινοτόμο μοντέλο που δεν υπάρχει.