The Rockroaches

«Θα θέλαμε να ήμασταν 5 συμπαθητικά σκαθάρια (beatles). Αντίθετα, είμαστε 5 αηδιαστικές κατσαρίδες (cockroaches) που παίζουν κάτι σαν Rock / Punk. Είμαστε οι Rockroaches!» Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά οι ίδιοι στη σελίδα τους στο facebook .Μιλήσαμε με τους τρεις - τον κιθαρίστα Άρη, τον ντράμερ Γρηγόρη και τον μπασίστα Όθωνα - σε μία πρόβα και πιστέψτε με... Είχαν πολλά να πουν!

Λοιπόν... Από πού βγήκε το όνομα;

 Γρ: Βασικά μπύρες πίναμε και είχαμε κανονίσει το πρώτο μας live, δεν είχαμε όνομα ακόμα, λέγαμε: "Άντε, πρέπει να βγάλουμε και ένα όνομα σε κάποια φάση!" Εγώ πρότεινα το Beatles, αλλά τέλος πάντων κάποιοι είπαν ότι θα είχαμε πρόβλημα με αυτό, οπότε μετά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα ζιζάνια, τα ζωύφια κι όλα αυτά... Κάποιος είπε κατσαρίδες, κάποιος είπε Cockroaches, κάποιος είπε Rockroaches... ξέρεις πώς γίνονται αυτά με τις μπύρες... Κάπως έτσι....

Ήσασταν όλοι μαζί απ' την αρχή όπως είστε σήμερα;

Αρ: Όχι. Τα ιδρυτικά μέλη, αν μπορείς να το πεις, είμαι εγώ με τον Γρηγόρη. Εγώ δηλαδή, τον Γρηγόρη τον είχα βρει από μία αγγελία που είχε στείλει από μία προηγούμενη μπάντα, είχα κρατήσει το mail και το τηλέφωνό του και όταν είχα ξεμείνει από την προηγούμενη μπάντα που ήμουν, τον πήρα τηλέφωνο, του λέω:  "Θες να ξεκινήσουμε κάτι μαζί;" Συναντηθήκαμε στο σπίτι του και παίζαμε μόνο κιθάρα με ντραμς.

 Γρ: Αυτό που έγινε είναι ότι σου λέω: "Είμαι στο Σαν Φρανσίσκο! Ξαναπάρε με σε 2 εβδομάδες!"

 Αρ: Ναι! Ήταν στο Σαν Φρανσίσκο κιόλας! Κουφάθηκα! Λέω, φαντάσου τώρα, τι θα χρεώσει στο τηλέφωνο! Τέλος πάντων και βρεθήκαμε με τον Γρηγόρη. Ήταν Δεκέμβριος αυτό, αν θυμάμαι καλά, του ’10. Μετά βάλαμε αγγελίες, πέρασαν διάφοροι και βρήκαμε έναν μπασίστα, τον προηγούμενο, πριν τον Ότο δηλαδή, και μετά τον προηγούμενο τραγουδιστή μας, τον Γιάννη και ουσιαστικά τον Μάρτιο του 2011 και επισήμως ξεκινήσαμε τις πρόβες, τα κομμάτια κοκ.

Γρ: Και βρήκαμε και το στυλ που θέλαμε να παίξουμε.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα να φτιάξετε μπάντα;

Αρ: Ουσιαστικά, γιατί ήμουν προηγούμενα σε μία μπάντα, είχαμε τσακωθεί, διαλυθήκαμε, είχε περάσει γύρω στο ένα τετράμηνο, πεντάμηνο... Και ο Γρηγόρης ήταν σε μία άλλη μπάντα, και ο Ότο ήταν σε μία άλλη μπάντα. Δεν ήταν δηλαδή η πρώτη φορά που σχηματίζαμε κάτι. Είχαμε κάνει προϋπηρεσία στο χώρο. Και όλο αυτό ουσιαστικά υπό μία κοινή συνισταμένη που είναι η αγάπη και το μεράκι για αυτό το οποίο κάνεις, το οποίο βέβαια, ίσως να μη το έκανες ακριβώς στην ηλικία που ήθελες να το κάνεις, μιλώντας για μένα βασικά, για διάφορους λόγους, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και στο τέλος τέλος, εγώ πιστεύω ότι η μουσική είναι και συναίσθημα και δεν έχει ηλικία και δεν πρέπει να έχει. 

Πώς ξεκίνησε ο καθένας σας να έχει κάποια σχέση με τη μουσική; Πώς την αγάπησε και κατέληξε να πει ότι θέλω να το κυνηγήσω αυτό;

 Οθ: Εμένα δε μ’ άρεσε η μουσική. Εμένα μ’ άρεσε να ζωγραφίζω. Αλλά είχα έναν συμφοιτητή στη Λαμία, που ήταν ντράμερ... "Παίξε Όθωνα που είσαι καλλιτέχνης. Παίξε λίγη μουσική..." Και λέω άντε να παίξουμε μουσική. Πήγα κι εγώ στο ωδείο και λέω μπάσο, γιατί δεν υπήρχαν πολλοί μπασίστες να βρω εύκολα μπάντα... ξεκίνησα μπάσο, μ’ άρεσε πάρα πολύ, το αγάπησα... Μπασίστας! Έχω αλλάξει πολλές μπάντες... Έχω καταλήξει στους Rockroaches.

Γρ: Σαν ακροατής ακούς. Από τα βινύλια του πατέρα, τα Elvis και τα CCR και τα Βeatles και όλα αυτά... Από εκεί μπήκε ο σπόρος. Μετά στο Γυμνάσιο αρχίσαμε να αγοράζουμε κι εμείς  βινύλια και να ψαχνόμαστε, να  ανταλλάζουμε μουσικές με τους άλλους, οπότε το μικρόβιο της μουσικής και το πάμε σε συναυλίες και αγοράζουμε δίσκους και το σου γράφω κασέτα και μου γράφεις κασέτα... το ζήσαμε... Το παίζω σε μπάντα και το παίζω μουσική γενικά δε το είχα σκεφτεί ποτέ, γιατί οι γονείς μου δεν έπαιζαν μουσική, αν και την αγαπάγανε πολύ, οπότε δεν υπήρχε αυτό σαν σκέψη... Αλλά μετά που τέλειωσα, μετά τις πανελλήνιες κτλ, που είχα πιο πολύ χρόνο να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, είπα να δοκιμάσω και τότε θεώρησα, ότι είμαι μεγάλος, 18 χρονών, για να μάθω ένα μελωδικό όργανο, εντάξει, δε ξέρω, αυτό νόμιζα τότε, οπότε είπα τύμπανα. Ξεκίνησα σε ωδείο να παίζω, εκεί σε ένα συνοικιακό στην Αγία Παρασκευή, όπου μεγάλωσα. Μετά πήγα στου Λιάντου, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο στο Κουκάκι. Έκανα κι εκεί κάποια χρόνια, όσο ήμουν φοιτητής... Γενικά περνάμε καλά. Για μένα έχει πολύ σημασία να κάνεις παρέα με αυτούς που παίζεις μουσική, οπότε μ’ αρέσει αυτό που κάνω εδώ.

 Αρ: Κι εγώ άκουγα μουσική από πολύ μικρός... Είμαι και λίγο πιο μεγάλος απ’ τα παιδιά. Και απ’ τη δεκαετία του ’70 άκουγα ροκ μουσική, εφτά χρονών παιδάκι να φανταστείς! Και πάντα ήθελα να μάθω κάποιο όργανο. Εγώ δεν πήγα σε ωδείο ούτε σπούδασα μουσική με τη στενή έννοια του όρου. Με την πραγματική, κάποια καλοκαίρια ένας φίλος μου μου έκανε κάποια πράγματα στην κιθάρα, μετά το παράτησα και κάποια στιγμή, επειδή είχα κάποιους φίλους σε κάποιες μπάντες, ένας μου έδωσε μια κιθάρα, άρχισα να τη γρατζουνάω λιγάκι και σιγά σιγά μπήκα κι εγώ μέσα στο όλο ρεύμα και ήμουν ήδη 35 χρονών, αλλά αυτό που σου είπα: Κάλλιο αργά, παρά ποτέ και δεν το έχω μετανιώσει. Έχω μετανιώσει για την ακρίβεια που δεν είχα τη σκέψη ή την όρεξη, την έμπνευση να ξεκινήσω πιο νωρίς.

Η μουσική που ακούτε από τις αρχές μέχρι σήμερα;

Γρ: Όπως σου είπα τα παιδικά μου ακούσματα ήταν κλασική ροκ και κάποια έντεχνα που άκουγε ο πατέρας μου, τύπου Σαββόπουλου, Γιάννης Μαρκόπουλος και τέτοια, Χατζιδάκις, αυτά που μου είχαν περάσει και μου βγήκαν αργότερα ξανά... Σίγουρα rock ‘n roll πολύ γιατί οι δικοί μου έκαναν πάρτι και έπαιζαν πολύ rock ‘n roll μουσική και χόρευαν κιόλας και μου έχει περάσει και αυτό πάρα πολύ. Αλλά επειδή δεν ήταν μονόχνοτοι, δηλαδή είχαν 40 δίσκους, αλλά είχαν απ’ όλα τα είδη, δηλαδή είχαν μέχρι και ηπειρώτικα, έβρισκα πράγματα σε όλες τις μουσικές. Οπότε και η σημερινή μου δισκοθήκη είναι παρόμοια, απλά πιο ανεπτυγμένη. Στο σπίτι μπορεί να βάλω απ’ τον ¨Κουρέα της Σεβίλης¨, από  όπερα, μέχρι ρεμπέτικα. Η μουσική που με εξιτάρει πιο πολύ είναι η ροκ, όλες οι αποχρώσεις του ροκ, αλλά έχω και κόλλημα με την ελληνική μουσική  του ’60 και soundtracks τώρα ακούω πολύ.

 Οθ: Κάθε μέρα ακούω και κάτι άλλο. Έχω ακούσει όλα τα είδη. Πιο πολύ Chilli Peppers ακούω τώρα, πολλά χρόνια τώρα… M’ αρέσει πολύ η funk μουσική, να έχει λίγο μπάσο παραπάνω...    

  Αρ: Κι εγώ πέρασα από πολλά στάδια. Από metal ξεκίνησα, ροκ βέβαια, πιο μετά ανακάλυψα το punk, έστω κι αν είχε περάσει για τα δεδομένα της εποχής η επιρροή του και η μπογιά του, λίγο το post punk, το darkwave, το garage το ανακάλυψα στην πορεία... Εγώ μπορώ να σου πω βέβαια ότι έναν το οποίο ακούω αδιάλειπτα, έστω και αν δεν τον παίζουμε και αυτός με έχει επηρεάσει, είναι ο Jimmy Hendrix. Πραγματικά ότι είδα τον Hendrix να παίζει, είπα ότι μακάρι να κάνω το ένα εκατοστό απ’ ό,τι μπορεί να κάνει εκείνος. Το ένα χιλιοστό! Ακόμη μπορώ να πω ότι είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου σαν κιθαρίστας.  Αυτά τα οποία έκανε σε τόσα λίγα χρόνια και τόσο άδικα πήγε, όπως και πολλοί άλλοι... αυτός μου έδωσε το στίγμα, την τελειωτική καθοδήγηση.

Δηλαδή όταν κάθεστε εσείς και γράφετε μουσική σαν μπάντα, σα μουσική επιρροή τι θα βάζατε;

 Αρ: Υπάρχουν πράγματα που μας αρέσουν, αλλά με τον καιρό προσπαθούμε να έχουμε το δικό μας στίγμα, να φτιάξουμε μια δικιά μας ταυτότητα, μια δικιά μας φυσιογνωμία. Αυτό επιδιώκουμε. Δεν είναι κάτι που γίνεται από το ένα τραγούδι στο άλλο. Θέλει πολύ χρόνο, πολύ ενασχόληση και υπομονή.

Θα ξεχωρίζατε κάποια μπάντα από τις σημερινές, που έχουν βγει και έχουν κάνει καριέρα στον χώρο του ροκ;

 Γρ: Εγώ έχω χάσει πολλά επεισόδια. Δε ξέρω τι γίνεται στη σύγχρονη σκηνή. Αυτά που ακούω στο ραδιόφωνο, γιατί προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στη λογική να ακούσω τι υπάρχει, δε μ’ αρέσουν. Σίγουρα υπάρχουν, αλλά δε φτάνουν στα αυτιά μου, έτσι νομίζω και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τόσα φανταστικά πράγματα του παρελθόντος που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει, που προτιμώ να κάνω αυτό.

 Αρ: Αυτό που βλέπεις και στο youtube ακόμα, από παιδιά 15 χρονών σε σχόλια: "Ντρέπομαι για τη μουσική που υπάρχει τώρα." Το έχω δει αυτό. Και όντως δεν υπάρχει κανένα νέο συγκρότημα τα τελευταία 1-2 χρόνια , που να πω: "Ναι. Κάνουν κάτι καλό."

 Γρ: Και πού να το ακούσουμε;

 Αρ: Και γιατί μετά τα 25 να κλειστείς στα μπουζούκια ή στο σπίτι σου, επειδή αυτές είναι οι ελληνικές επιταγές. Μου έχει τύχει και μένα. "Τι κάνεις τώρα; 40 χρονών  και ασχολείσαι με πράγματα που θα έπρεπε να ασχολείσαι όταν ήσουν δεκαεφτά;!"

Σκέφτεστε να το συνεχίσετε;

 Οθ: Για όσο περνάμε καλά...

Αρ: Παρ’ όλες τις αντιξοότητες.

Οθ: Το θέμα είναι να βρεις ανθρώπους που να επικοινωνείς και να  περνάς καλά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.  Και αν τους βρεις, μετά νομίζω ότι είναι βλακεία να τους χάσεις.

Γενικά για το θέμα του downloading τι έχετε να πείτε;

 Οθ: Υπέρ είμαστε. Τι; Μακάρι να υπάρχει free downloading να κατεβάζει ο κόσμος, να μαθαίνει νέα τραγούδια!

 Γρ: Η βιομηχανία της μουσικής έχει αλλάξει πάρα πολύ ακόμη και μεγάλες δισκογραφικές δεν περιμένουν ο κόσμος να πάει να αγοράσει δίσκους, όπως παλιά ή cd, ούτε καν να αγοράσει νόμιμα τα κομμάτια. Αυτοί περιμένουν να διαχέουν τα κομμάτια για να τα μάθει πολύς κόσμος και να πάει στα live. Εκεί νομίζω ότι είναι τα λεφτά πλέον. Εγώ προσωπικά είμαι κολλημένος με τη μπάλα, παίζω ακόμη βινύλια. Εγώ έχω ακόμη την πώρωση αυτή, αλλά η μουσική πια δεν λειτουργεί έτσι κι εγώ το κάνω, γιατί έτσι το έμαθα. Έβλεπα τον πατέρα μου να βάζει δίσκους, με μάγευε  όλη αυτή η φάση  και το ακολούθησα. Ακόμη και τώρα δεν κατεβάζω ποτέ κομμάτια. Δε ξέρω πώς γίνεται. Δε με ενδιαφέρει να το κάνω. Όταν μ΄ αρέσει κάτι θα πάω να το αγοράσω. Πολύ πιο σπάνια βέβαια, αλλά θα το λιώσω. Ό,τι έχω θα το ακούσω καλά. Δε με ενοχλεί που έχει γίνει έτσι η μουσική, από άποψη ηθικής ή από άποψη ότι η πνευματική ιδιοκτησία του άλλου απειλείται, ότι εγώ κάθισα και έγραψα το κομμάτι και όλοι οι υπόλοιποι το παίρνουν και το ακούν τσάμπα. Αυτό που με χαλάει είναι ότι πλέον το διαθέσιμο υλικό που μπορεί να ακούσει ένας ακροατής είναι τόσο τεράστιο, που πλέον δε μπορεί να εστιάσει. Βλέπεις να έχει βιβλιοθήκες, mp3 με απίστευτα μέσα που δεν έχει ακούσει ποτέ, που δε θα ακούσει ποτέ. Πασαλείβουμε και ακούμε λίγο απ’ όλα κι έχει χαθεί η επαφή με το συγκρότημα.

 Αρ: Δε με ενοχλεί. Πιστεύω ότι είναι μία φυσική εξέλιξη εφ’ όσον έχεις το internet και αν το δεις καθαρά αντικειμενικά, απ’ τη στιγμή που έχεις μία κρίση, ο άλλος τι θα πει; "Θα δώσω και 5 ευρώ να πάρω ένα singlάκι, αφού μπορώ να το κατεβάσω με 5 λεπτά;" και με την ίδια λογική όλοι είναι στο τζάμπα. Δεν έρχονται στις συναυλίες, γιατί σου λέει "Γιατί να δώσω 5 ευρώ; "

Αυτό, βέβαια, που έχω να δώσω εγώ σαν απάντηση, είναι ότι απ’ το να δώσεις 5 ευρώ σε έναν καφέ, που δε θα έχεις μουσική, δε θα έχεις τίποτα, στηρίζεις μία κατάσταση και σου παίζουν και κάποιοι άνθρωποι ζωντανή μουσική που ίσως δεν έχεις ξανακούσει.  Απ’ τους 5 καφέδες που πηγαίνεις την εβδομάδα, πήγαινε 4.

 Γρ: Είναι λίγο και πού επενδύεις τα λεφτά σου, δηλαδή θα τα σκάσεις για να ακούσεις μουσική; Υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Δηλαδή αυτός που θα το κάνει είναι και αυτός που παίζει και αυτός που γουστάρει και αυτός που ακούει, δηλαδή πας σε εξειδικευμένο κοινό. Δεν πας σε κάποιον που ακούει ό,τι βάλει το ραδιόφωνο.

Οι νέοι πάντοτε δεν άκουγαν περισσότερη μουσική;

 Αρ: Να σου πω τι πιστεύω εγώ; Άλλο το ότι ακούς μουσική, άλλο το ότι όμως είσαι μια ροκ φάση, που το κάνεις και ένα μέρος της ζωής σου. Έρχονται, ας πούμε δέκα άτομα σε ένα live. Δε ξέρεις ο καθένας με τι κίνητρο έρχεται. Ο ένας έρχεται, γιατί ξέρει ότι θα είναι και μια γκόμενα και λέει ευκαιρία με την κουβέντα, μπας και βγει και κάτι...

 Γρ: Να την παραμυθιάσω, πες το!

 Αρ: Ο άλλος έρχεται για να δει τον Γρηγόρη ή τον Ότο...

 Οθ: Όλες για μένα έρχονται!

 Αρ: Ακριβώς! Δε μπορείς να ξέρεις για ποιο λόγο ο καθένας πηγαίνει. Αυτό το καταλαβαίνεις μόνο όταν υπάρχει επαναλαμβανόμενη παρουσία. Όταν δηλαδή είναι ένα συγκεκριμένο κοινό που θέλει να ξαναέρθει και να σε ξαναδεί.

 Γρ: Νομίζω ότι ίσως δεν είναι τόσο φυσικό στον Έλληνα να ακολουθήσει αυτό το lifestyle, ότι πάω και βλέπω συγκροτήματα. Τελικά πρέπει να τον τραβήξουμε απ’ τα μαλλιά και να δημιουργήσουμε σώνει και καλά ρεύμα και σκηνές; Αφού δε τσουλάει. Ενώ υπάρχει κόσμος που πηγαίνει βλέπει θέατρα, την Επίδαυρο τη γεμίζει... Όλα αυτά του φαίνονται πιο φυσικά...

 Αρ: Ακόμη και στην Επίδαυρο πολύ κόσμος πάει έτσι για το θεαθήναι...

 Γρ: Πάει όμως; Μπορεί όμως αυτό να θέλουν, να τους φαίνεται πιο φυσικό.

 Αρ: Ο Έλληνας έχει ένα πρόβλημα παιδείας, ειδικά στη μουσική και ξεκινάει απ’ το σχολείο. Δες, τι επίπεδο μουσικής θα μάθεις σε ένα απλό Γενικό Λύκειο.

 Οθ: Τώρα είναι λίγο πιο μπροστά, αλλά μέχρι την εποχή μας τουλάχιστον ήταν πολύ πίσω.

 Αρ: Δεν είχες κανένα ερέθισμα! Γιατί ακριβώς υπήρχαν οι επιταγές και μέσα από την οικογένεια και μέσα από την κοινωνία που ήταν ένα συνεχές πλύσιμο εγκεφάλου, ότι ο Έλληνας πρέπει να είναι αυτό κι αυτό. Γι’ αυτό και στην τελική λέω ότι υπάρχει πολύ λίγο κοινό. Γιατί δεν έχει περάσει ακόμα ότι μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς μία ροκ μουσική, έστω και με ελληνικούς στίχους. Υπήρχαν κάποτε οι Τρύπες, υπήρχαν τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Last Drive με ξένο στίχο. Τώρα τι υπάρχει; Τίποτα!

Άπειρα απλά δεν τα ξέρουν.

 Αρ: Γιατί δε τα ξέρουν; Γιατί κανείς δεν ασχολείται. Άρα, λοιπόν, είναι καταδικασμένα -εντός εισαγωγικών, γιατί και αυτοί όπως κι εμείς κάνουν την πλάκα τους- να μείνουν στην αφάνεια, να μην περάσουν αυτό που θα ήθελαν να περάσουν σε κάποιον.

 Γρ: Πάντως και τα Ξύλινα Σπαθιά, την πλάκα τους ξεκίνησαν να κάνουν, απλά έτυχε να είναι στη Θεσσαλονίκη που γενικά είναι πιο... έπεσαν σε μια εποχή που ακόμα κόβονταν δίσκοι, ο κόσμος πήγαινε στις συναυλίες. Δεν υπήρχε internet. Δεν υπήρχε αυτό το λιώσιμο στο internet.

Οπότε, σαν ροκάδες, θέλω να μου πείτε τι θα λέγατε στους νέους σε αυτή τη χώρα, αν θα είχατε την ευκαιρία να τους ¨ξυπνήσετε¨.

 Αρ: Εμείς δε μπορούμε να τους ξυπνήσουμε. Εμείς ένα πράγμα θα τους πούμε μόνο. Να κάνουν αυτό το οποίο θέλουν να κάνουν, να ανακαλύψουν δηλαδή τη δημιουργική τους πλευρά. Μπορεί να μην είναι η μουσική, μπορεί να είναι ζωγραφική, γλυπτική, ηθοποιία, οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό το πράγμα να το κυνηγήσουν και με ένα ομαδικό πνεύμα, γιατί είναι κι αυτό που λείπει καμιά φορά. Πολλές μπάντες διαλύονται γιατί ουσιαστικά πολλές φορές ο καθένας κοιτάζει και την πάρτη του και δεν κοιτάζει το γενικό σύνολο, πώς θα βγάλουμε κάτι καλό. Και βέβαια να προσπαθήσουν για να γίνουν κάποια πράγματα λίγο καλύτερα. Κάποιος, δηλαδή εντός εισαγωγικών θα πρέπει λίγο να θυσιαστεί, δε ξέρω ποιος θα είναι αυτός. Ίσως να είμαστε κι εμείς τώρα, ώστε στη συνέχεια οι επόμενοι που θα έρθουν, να έχουν ένα καλύτερο πεδίο, ευκαιρίες και προοπτικές να κάνουν αυτό το οποίο θέλουν πραγματικά.

 Γρ: Η δική μου συμβουλή, είναι πολύ γενική: Να μην είναι μονόχνοτοι. Δηλαδή: εγώ είμαι αυτό και παίζω αυτό και κάνω αυτό,  με μονολιθικές απόψεις. Δε τραβάω κανένα ζόρι με το να υπάρξει ροκ σκηνή, punk σκηνή... Δε με νοιάζει. Εμένα με νοιάζει ο άλλος να μην ακούει punk και να έρθει να δει κάτι. Εγώ όταν ήμουν στο ωδείο και άκουγα μόνο Maiden  και Metallica, ήμουν και πιο πιτσιρικάς, ήρθε ο δάσκαλός μου και μου είπε πάρε ένα cd και μου είχε γράψει Jazz του ’30, Buddy Rich και τέτοια. Αυτό είναι για μένα και δεν είναι κέρδος μουσικό, είναι κέρδος προσωπικό, πάει πέρα απ’ τη μουσική. 

 Οθ: Ανοιχτά μυαλά!

 Γρ: Ναι. Και θέατρο και τον Σεφερλή θα δεις και στο  γήπεδο θα πας και στο Μέγαρο και όλα!

 Αρ: Κοινώς μην πηγαίνεις με το κοπάδι. Μέσα στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης λες, δεν κάνω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω, αλλά αφού κοινωνικοποιούμαι και βγαίνω με μια παρέα και μπορώ να κερδίσω κάποια άλλα πράγματα, τα οποία θέλω σε προσωπικό επίπεδο και συναισθηματικό, ας το κάνω. Και έτσι...

 Οθ: Χάνεσαι.

 Αρ: Θα σου λένε όλοι θα σε φάει η αφραγκία και η πείνα... 

 Γρ: Οπότε βρες τον τρόπο σου να βιοποριστείς και να κάνεις την πλάκα σου όπως θες να την κάνεις..

 Και αν δε χορτάσατε με τα λόγια τους, σίγουρα θα σας παρασύρει η μουσική τους, γι’ αυτό αναζητήστε τους και τιμήστε τους σε κάποιο live τους. Θα περάσετε σίγουρα υπέροχα!