Κωστας Αργυρος

Επιμέλεια: Στέλιος Τσεβάς

synenteuxis.gr

Τον Κώστα Αργυρό τον γνωρίζω από την εκπομπή του "27" στην ΕΡΤ, μια σειρά ντοκυμανταίρ που για το πως αντιμετωπίζουν και πως βιώνουν τα κοινά ευρωπαϊκά προβλήματα οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται για έναν γνήσιο κοσμοπολίτη δημσοιογράφο που έχοντας σπουδάσει και δουλέψει για 30 χρόνια εκτός Ελλάδας στην Ευρώπη, συντάσσεται με το "Ποτάμι" ως υποψήφιος ευρωβουλευτής. Είναι οπαδός του "You' ll never walk alone" με ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα και αισθητική. Μιλήσαμε πρώτη φορά με αφορμή τη συνέντευξη αυτή: "To the point", ευγενής και οικείος. Τον αφήνω στην κρίση σας.

1. Τι είναι αυτό, που κάνει έναν έμπειρο δημοσιογράφο να κατέβει στις εκλογές; Είναι το "Ποτάμι", η εποχή ή ειδικά το ευρωκοινοβούλιο;

Και τα τρία μαζί. Το “Ποτάμι” είναι κάτι εντελώς καινούριο, η εποχή απαιτεί ασυνήθιστες αποφάσεις από όλους και το ευρωκοινοβούλιο είναι ο χώρος, που μπορεί να μετεξελιχθεί σε μια πραγματικά “δημόσια σφαίρα” πανευρωπαϊκού διαλόγου. Η πρόκληση είναι τεράστια και απίστευτα ενδιαφέρουσα.

2. Τι σας "συγκινεί" περισσότερο στο Ποτάμι: ο Σταύρος Θεοδωράκης ή οι αρχές που εκπροσωπεί το κόμμα;

Η “τρέλλα” του όλου εγχειρήματος, ο αυθορμητισμός του, και η λαχτάρα των εθελοντών. Είναι φοβερή εμπειρία να είσαι συνεργός σε ένα εγχείρημα χωρίς προηγούμενο, που στήνεται στην κυριολεξία από “μηδενική βάση”.

3. Εσείς που βλέπετε ένα κόμμα από την γένεσή του, μπορείτε να πείτε ότι είναι εύκολο για τον οποιονδήποτε πολίτη της χώρας να κατεβάσει δικό του συνδυασμό διεκδικώντας ισότιμα προς τους υπόλοιπους το "εκλέγεσθαι"; Ποια τα μεγάλα εμπόδια; Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει διαφορά σε αυτό το ζήτημα;

Φυσικά και δεν είναι εύκολο. Και υπάρχουν συχνά εμπόδια, που δεν τα έχεις προβλέψει. Και όχι μόνο τεχνικά-πρακτικά. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς είναι κατ'αρχήν η καχυποψία και στη συνέχεια οι επιθέσεις εκείνων, που αισθάνθηκαν ότι κάποιοι “παρείσακτοι” πάνε να μπουν στα χωράφια τους... Τα παραδοσιακά κόμματα αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους ως “πελάτες” ή ακόμα χειρότερα ως “ιδιοκτησία” τους. Ίσως στην υπόλοιπη Ευρώπη αυτό να μην είναι τόσο έντονο.

4. Ποια θεωρείτε ότι είναι τα 3 σοβαρότερα σημεία στα οποία η Ελλάδα υπολείπεται έναντι των Ευρωπαίων εταίρων της; Είναι ζητήματα περισσότερο νοοτροπίας ή δύσκολες πολιτικές αποφάσεις;

Η κακοδιοίκηση, ο κομματισμός, η αμοιβαία εχθρότητα που χαρακτηρίζει τη σχέση κράτους-πολίτη. Είναι δύσκολο να αλλάξουν νοοτροπίες, αλλά νομίζω ότι ακριβώς στους πολιτικούς πέφτει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, έτσι ώστε να γίνει η αρχή για μια άλλη ποιότητα σχέσεων. Αλλωστε μετά από τέσσερα χρόνια ανώμαλης προσγείωσης στην πραγματικότητα, οι πολίτες δείχνουν συχνά να είναι πιο “προχωρημένοι” από το πολιτικό σύστημα. Κάποιοι “παράγοντες” βέβαια συνεχίζουν να “πέφτουν από τα σύννεφα”.

5. Ποια η θέση σας για το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε.; Πιστεύετε ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει την δυνατότητα να λάβει σοβαρές αποφάσεις ανατρέποντας πολιτικές επιλογές του Συμβουλίου των ηγετών;

Αν το κοινοβούλιο δεν αποφασίσει να τα βάλει με τον διακυβερνητισμό και τα “μυστικοσυμβούλια” των αρχηγών κρατών, τότε η Ευρώπη θα χάσει εντελώς την ψυχή της, θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από τον πολίτη. Θα μιλάμε ουσιαστικά για παλλινόστηση άλλων καταστάσεων, σε άλλες εποχές, που οι λαοί τις έχουν πληρώσει ακριβά.

6. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις για την Ε.Ε. εσωτερικά και εξωτερικά για την προσεχή 5ετία;

Η ΕΕ θα πρέπει να επαναβεβαιώσει ότι θεωρεί τα κοινωνικά δικαιώματα ως ένα βασικό πυλώνα της λειτουργίας της. Θα πρέπει να “κατακτηθούν” εκ νέου κάποια πράγματα, που στο παρελθόν τα θεωρούσαμε ως “κοινοτικό κεκτημένο” και τώρα τα βλέπουμε να έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα στη λογική του νεοφιλελευθερισμού και της υποταγής σε κάποιες “άψυχες αγορές”. Δε μπορεί να υπάρξει ενωμένη Ευρώπη με τόσα εκατομμύρια ανέργων, με τόσο χαοτικές διαφορές μεταξύ χωρών αλλά και μεταξύ κοινωνικών ομάδων μέσα στην ίδια χώρα. Ετσι μόνο θα μπορέσει η Ευρώπη να γίνει και ένας παγκόσμιος παίκτης και να αντιμετωπίσει τον οικονομικό και πολιτικό ανταγωνισμό από νέους παίκτες στον παγκόσμιο χάρτη. Χωρίς την εσωτερική συνοχή, χωρίς την πολυδιαφημισμένη κατά καιρούς σύγκλιση δεν πρόκειται κανείς να την πάρει σοβαρά.

7. Αν στο ευρωκοινοβούλιο κατέβει ένα ψήφισμα, που είναι σύμφωνο προς τα συμφέροντα της Ε.Ε. αλλά αντίθετο προς τα εθνικά συμφέροντα, θα το υπερψηφίσετε;

Το θεωρώ λίγο απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλωστε τα ψηφίσματα συνήθως διαμορφώνονται μετά από διάλογο και δεν στρέφονται εναντίον κρατών-μελών. Δεν έρχονται κείμενα τριακοσίων σελίδων για ψήφιση μέσα σε λίγες ώρες με “κατεπείγουσες διαδικασίες”. Αν εννοείται κάποιο “εθνικό θέμα” οφείλω να θυμίσω ότι στο παρελθόν υπερασπιζόμασταν πολύ καλύτερα τις θέσεις μας και δεν βιώναμε τέτοιου είδους “ήττες”. Τα τελευταία χρόνια χάσαμε και αξιοπιστία και συμμάχους. Πρέπει να δουλέψουμε για να τους κερδίσουμε πάλι. Σε κάθε περίπτωση δεν θα ψηφίσω υπέρ κάποιας απόφασης, που θα θεωρήσω επιβλαβή για την Ελλάδα και τους πολίτες της.

8. Αν σε κάποιο θέμα έχετε διαφορετική θέση από την "κεντρική" του κόμματός σας, η ψήφος σας σε ποιον θα "υπακούσει";

Στη συνείδησή μου και στις προσεγγίσεις των εκάστοτε ειδικών, τους οποίους ένας ευρωβουλευτής έχει δυνατότητα να συμβουλευτεί.

9. Γιατί ένας νέος να ψηφίσει στις ευρωεκλογές αφενός, αφετέρου γιατί να ψηφίσει εσάς προσωπικά;

Για να μην αφήσει άλλους να αποφασίσουν για αυτόν. Για να μην στείλουμε στο κοινοβούλιο “ότι νάναι”. Γιατί οι 21 έδρες μας είναι πολύ λίγες για να τις χαραμίσουμε έτσι. Σε ότι αφορά εμένα να το κάνει εφόσον έχει ακούσει και συμφωνήσει με αυτά που λέω και θα επιδιώξω.

Θέλω μια Ευρώπη πιο κοινωνική, πιο διάφανη, πιο ανεκτική, πιο δημοκρατική, με λιγότερη ισχύ για τα λόμπις και τα μεγάλα συμφέροντα.

10. Ποιες είναι οι βασικότερες διαφωνίες του κόμματός σας με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική στην χώρα;

Το πρώτο σοβαρό σημείο διαφωνίας είναι ότι στην ουσία ποτέ δεν διαπραγματευτήκαμε πραγματικά, με την έννοια να παρουσιάσουμε εμείς τις δικές μας προτάσεις, ένα δικό μας σχέδιο για το πώς θα ξεκολλήσει η χώρα από την ύφεση και την ανεργία. Απλά προσπαθούμε να ικανοποιούμε τις υποδείξεις του Βερολίνου, που θέλει για δικούς του λόγους να παρουσιάσει τώρα ένα success-story κοιτώντας απλά κάποιους οικονομικούς δείκτες που ξέρουμε καλά ότι συχνά προκύπτουν μέσα από λογιστικά “τεχνάσματα”.

Το δεύτερο σημαντικό σημείο είναι ότι και η κυβέρνηση επέλεξε μια στρατηγική πόλωσης της κοινωνίας, με διχαστικές θεωρίες περί δύο άκρων και λοξές ματιές προς την άκρα δεξιά. Η λύση δεν θα βρεθεί διχάζοντας τους Έλληνες και χωρίζοντάς τους σε δύο “μεγάλα στρατόπεδα”. Διέξοδο θα δώσουν οι συναινέσεις και οι μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες και πλειοψηφίες.